Ik ben nu ondertussen een paar weken verder, en er is veel veranderd.

Het korte moment dat ik terug in mijzelf geloofde en haar de schuld gaf, heeft me goed gedaan, ik ben nu niet meer kwaad op haar maar ik voel me wel niet meer vreselijk slecht.

Ik denk niet zoveel meer aan haar, en dat is voor mij een teken (zover ben ik al) dat het misschien ook maar beter is op deze manier, wat zij me ook verschillende keren heeft gezegd.

En toch...

Is dit eenzaamheid? Ik weet niet goed wat ik met mijn leven moet. Ik zit ondertussen met twijfels over mijn studies, mijn toekomstplannen. Ik geniet niet van het leven, ik leef gewoon, en het raast aan mij voorbij als een sneltrein.

Ik ben een romantische ziel (in de oorspronkelijke betekenis van het woord) en mijn reactie hierop is: ga weg, probeer nieuwe dingen. Ga rond de wereld reizen en leer iemand kennen in Zuid-Amerika of Japan.

Maar goed, dat is iets wat niet zo voor de hand ligt en waarschijnlijk ook anders zou uitdraaien dan hoe ik het voor ogen zie.

Ik heb wel een nieuw meisje leren kennen, waar ik een goed gevoel bij heb... Ik heb nog meer het gevoel dan ooit dat ik hierbij écht wel pas. Maar ik geloof ondertussen niet meer in mijn gevoelens. Uiteindelijk blijkt misschien toch weer dat ik er helemaal naast zat, en dat wil ik niet meer meemaken. Uiteindelijk zijn we ook nog bijlange niet zo ver dat ik er een relatie mee zou hebben, ik weet niet of zij dat ?ɬºberhaupt zou willen en ik ken haar ook helemaal niet zo goed. Het is gewoon een droombeeld dat ik nastreef momenteel. En ik ben ook bang om die ballon te doorprikken, door te stuiten op andere factoren.

Iemand die zich hier in kan vinden?