Gisteren dan eindelijk nog eens contact met haar gehad... via internet weliswaar, maar het is beter dan niets.

Alles kwam er ineens uit. Alles wat ze niet tegen me had durven zeggen en alles wat ik misschien deep down wel wist... het moest alleen bevestigd worden.

Het verhaal dat ze het moest uitmaken van haar ouders is wel degelijk waar, maar in tegenstelling tot wat ze liet uitschijnen kwam het haar eigenlijk 'goed' uit omdat ze de relatie toch niet meer echt zag zitten.

Ik was maar een bevlieging, een stomme vergissing. Maar aangezien ze zich op die manier had laten gaan was het te laat om terug te krabbelen, en wou ze het dus toch proberen. Wat het natuurlijk alleen maar erger maakte...

Ik snap niet hoe je zo enorm hard kunt acteren. Ze stuurde me echt minstens 5 sms'jes per dag over hoe graag ze me zag en ze wou per se met me afspreken, wat ik natuurlijk niet afsloeg... Op die manier werd mijn liefde alleen maar groter. En dat was haar grootste fout, want zij voelde eigenlijk niets.

Ik voel me heel opgelucht dit nu te weten en ik kan er mee leven, maar langs de andere kant komen er nu weer andere vragen over mijzelf bij me op.

'Ben ik het eigenlijk wel waard om iemand te hebben?'

Zucht...