En wat ik al dacht is waar: het is goed om weer te werken. Ik ben maar voor 3 dagen aangenomen, maar ben zo blij dat ik weer écht onder de mensen ben, dat ik gewoon 5 dagen ben gegaan. Ondertussen nog een klas gehad (3mavo). Misschien kwam het omadt het een eerste les was, maar ik vond ze heel lief en beleefd. Nu kijken of ze inderdaad voor maandag allemaal hebben geleerd en dit gemotiveerde vol kunnen houden.

Sinds oud en nieuw is het goed mis. Ik vraag me elke dag af waarom hij niet meer mailt (omdat ik hem dat gevraagd heb, duhuh), wil zo graag weer met hem samen zijn, maar vraag me ook af of dat überhaupt wel mogelijk is (stel je voor dat ik terug zou gaan, dan weet hij dat hij altijd alles van me gedaan kan krijgen omdat ik zo van hem hou en wordt het waarschijnlijk alleen maar erger, bovendien denk ik dat hij niet verandert).

Net met Oud en Nieuw. Dat gepland stond om samen in Holland te vieren. Hij was zo gek op het grootse vuurwerk bij ons. En nu... is hij daar. En ik hier. Misschien is hij wel met een groep met vrienden. Of met een nieuw vriendinnetje... Ik haat het. Ik kies ervoor hem niet meer te zien, reageer ook bewust niet op zijn mails (MOEILIJK!!!), maar kan hem ook niet vergeten; En wil eigenlijk ook niet dat hij mij vergeet. Ik ben zo verdrietig dat ik er de hele dag om kan huilen en er misselijk van ben (geen zin in oliebollen, dat scheelt).

Klotekerst...
ik kan niet zeggen dat ik een rotavond achter de rug heb, maar toch... Ik word nog steeds gek van alle vreselijke muziek, gezapige programma's (GEEN All You Need Is Love kerstspecial voor mij!). Ex heeft alweer een mail(tje) gestuurd. Deze keer minder lang en nogmaals om te zeggen dat hij nog steeds hoopt op contact. Afgesloten met kussen en pas op jezelf. Twee dingen zitten in mijn hoofd:

Ik ben niet zo'n literair wonder, maar ga toch proberen iets van mijn gevoelens hier neer te schrijven, in de hoop dat het therapeutisch werkt...