Ik ben niet zo'n literair wonder, maar ga toch proberen iets van mijn gevoelens hier neer te schrijven, in de hoop dat het therapeutisch werkt...
Sinds 12 december ben ik weer terug in Nederland, na 2 en een half jaar in Frankrijk te hebben gewoond. Sinds augustus 2006 was ik samen met mijn ex (een fransman), in juli 2007 ben ik naar Frankrijk verhuisd. Achteraf waren er al zoveel redenen dat het mis zou gaan... maar tegen beter weten in... ik hield (en houd) zoveel van hem. Hij 8 jaar jonger dan ik, op vakantie leren kennen, uit een ander land. In december 2006 hadden we al eens een megaruzie (het was uit voor een paar dagen), omdat hij mij (mijn familie vooral) te chaotisch/ongeorganiseerd vond. In de jaren dat we samenwoonden... bleef dat... Ik heb echt ontzettend mijn best gedaan me aan te passen (en denk niet dat de meeste mensen het bij ons thuis als rommelig zouden hebben beschouwd), maar het was nooit goed genoeg. Ik had werk bij een bank (ik ben 'van huis uit' lerares) dat ik helemaal niet leuk vond. Geprobeerd te veranderen van werk, maar dat lukte niet en later raakte ex in de WW. 10 maanden lang heb ik hem ondersteund. Alle ups en downs met hem doorleefd, elke maand €350 gegeven, zodat hij wat extra's had om voor zichzelf uit te geven (hij had 20.000 € op zijn spaarrekening, maar dat was voor onze flat die we zouden gaan kopen). En daardoorheen liep het verhaal 'Holland'. Ik vond het leven in Frankrijk moeilijk, hij kon er geen werk vinden. In Nederland was er in zijn en mijn werk (onderwijs en schoonmaak) zat werk te vinden. Ja hij deed het, nee hij deed het niet, ja hij deed het, nee, hij deed het niet. Tot hij me uiteindelijk in september dit jaar zei: dacht je nou echt dat ik je dat 'kado' niet zou doen? Ga alles voorbereiden; Volgend jaar september verhuizen we. 2 maanden lang heb ik alles tot in details voorbereid, minstens 3/4 avonden in de week nederlands met hem geoefend en toen begin november... ik moet je iets zeggen waar je niet blij mee zal zijn... Hij kon het niet, werd misselijk bij het idee, wilde zijn carrière (hij is 22, net een contract van 4 maanden in de schoonmaak) niet op niet spel zetten... Mij op mijn woord vertrouwen was als gokken op een pokertafel... En toen brak er iets... Ik heb er anderhalve dag mee rondgelopen en op een zondag kwamen we weer in discussie. Hij wilde niet maanden rondlopen in onzekerheid over of ik zou boijven of niet, dan kunnen we beter nu stoppen zei hij. En toen ik dus: dan stoppen we hier... Ik zal jullie mijn gevoelens besparen. jezusmine, wat heb ik me rot gevoeld. Een week naar Nederland gegaan, me ZO rot gevoeld dat mijn ma en zus zeiden: ga terug, je hebt blijkbaar nog iets af te maken. Ex gebeld en voorgesteld te gaan LAT-en. Hij was met al zijn spullen bij zijn ouders in getrokken. Hij klonk niet supergemotiveerd, maar okee, dat zouden we doen, hij zou voor een tv zorgen; Ik ging die vrijdag terug. Na 9 uur in de trein, kom ik met al mijn tassen aan thuis: geen tv en... het bureau en de pc weg! (beeldscherm was van hem, maar pc zelf hadden we toch echt samen gekocht). Meneer was boos omdat hij me vrijdag niet op mocht halen (ik had hem gesmst: haal me vrijdag maar niet op, moet ff bijkomen, ik zie je zaterdag, ik heb operakaartjes, dan gaan we samen weg) en dus "moest hij voor zichzelf kiezen". Toen was het echt echte echt over. Werk opgezegd en ondertussen ben ik naar Nederland verhuisd.

Veel van jullie zullen verlaten zijn en niet iemand verlaten hebben. (denk ik). Maar het liefdesverdreit is er niet minder om. Ik heb zo van deze jongen gehouden. En nog vraag ik me de hele dag af waarom het niet meer ging. Waarom hij niet flexibeler kon zijn, of ik niet (nog) meer begrip had moeten tonen (want: jong en uit een moeilijke familie). Het gaat niet meer. Het gaat echt niet meer. Ik was mezelf ZO ontzettend kwijt. We hadden blijkbaar zulke andere ideeen over het leven en de liefde... Maar mijn toekomst... is weg... Geen man meer die van me houdt, geen "samen een flat kopen", geen ons hele leven bij elkaar blijven. En die stomme onzekerheid of ik met mijn 30 jaar ooit nog een echt leuke vent vind...

Tis een aardig verhaal geworden, ik zal jullie niet verder vervelen...

:'-(