Okee, als eerste, waarom wilde hij niet mee naar Nederland... Hij zei dat hij zijn carrière niet wilde vergooien en het risico nemen dat het mis ging. Waarom dat voor mij niet sluitend genoeg was. Omdat hij 21 was (nu net 22), hij net 10 maanden in de WW had gezeten en 4 maandjes een contract kreeg en -heel misschien- een vast contract ernaast als schoonmaker. Een baan waar hij de rest van zijn leven in zou blijven zitten. Want in Frankrijk bestaat het klassensysteem nog echt een is opklimmen bijna uitgesloten. Echt iets te vergooien had hij dus niet, hij had alleen te winnen. Dat hij zegt dat hij daar niet mee kan leven kan ik niet bij.
Overigens was het feit dat hij niet naar NL wilde niet dé reden. Dan zou ik al 2 keer eerder bij hem weg zijn gegaan. Wat nou uiteindelijk dé druppel was, daar denk ik zelf nog steeds over na. Het kan het feit zijn dat hij zelf geen enkele verantwoordelijkheid neemt/durft te nemen, het feit dat hij mij en hoe ik ben als reden aandraagd om bang te zijn naar Nederland te gaan (hij zei dat ik "in mijn oude gewoontes zou vervallen", heel rommelig/chaotisch zou worden en hij dan alles achter me aan op zou moeten ruimen en niks kon zeggen, omdat hij anders op straat zou staan in Nederland). Het kan ook zijn dat ik niet meer tegen de discussies kon waarin hij onflexibel niet eens een klein beetje wilde horen wat ik wilde en ik te zeggen had. Het feit dat ik 3 jaar lang alles voor hem heb overgehad (van land en beroep veranderen, minder chaotisch worden, hem emotioneel en financieel ondersteunen toen hij in de WW zat) en hij niet 1 keer iets voor mij wilde doen.
En excuses voor hem heb ik ook al door mijn hoofd laten gaan en het ook met hem over gehad. Een beetje NLs sprak hij al (genoeg om het met handen en voeten een uur over zijn werk te hebben met mijn moeder), hij was ook echt wel een talent met NLs, als het hem hier niet lukte zouden we terug naar France gaan, ik heb hem zelfs aangeboden mijn spaargeld als buffer te gebruiken voor als hij in NL in de problemen zou raken... En sja... afhankelijk... misschien in het begin een beetje. Maar dat lligt er ook maar aan hoe je erin staat. Als je onafhankelijk wil zijn, ben je het heel snel...
En sja... hij heeft in NL niets?? Zijn ouders heeft hij een hekel aan (tot het moment dat hij daar weer in huis moest, toen waren ze ineens zoooo veranderd), hij had geen vrienden, en een lousy job. Niks te verliezen, zou ik zo zeggen...
Dat zijn zo mijn gedachten en argumenten. Maar ik heb het er daar zooooo vaak met hem over gehad. het is alsof je met een muur praat...
En waarom ik zo twijfel aan mijn besluit? Omdat ik nog steeds van hem hou. Omdat ik het niet heb uitgmaakt omdat de liefde over was. Omdat ik zo graag hem hier op had zien bloeien op een manier die niet had gekund waar hij niet woont. Omdat het zo heerlijk gewoon was om bij elkaar te zijn en het idee te hebben samen oud te worden...
Maar daar tegenover alle discussies, zijn starheid, zijn alles-zoals-hij-het-wil.
Ik vind het heel heel heel moeilijk. Ik wil bij hem zijn, maar wel als mezelf en niet als degene die maar doet wat hij wil omdat hij anders mij schaakmat zet -elke keer weer- doordat hij de liefde die ik voor hem voel tegen me gebruikt door te zeggen dat we het anders maar uit moeten maken...

*zucht*

Het ergste is dat ik weet waarom: omdat ik het hem gevraagd heb. Ik heb dit allemaal aan mezelf te danken...
Ik hoop dat het verdriet en het waarom-ging-het-niet-meer overgaan... en er dan wat moois voor in de plaats komt (ik geloof, na alles, nog steeds in good karma... als ik ervoor ga, zorgt het universum voor een tegenprestatie... -diep he-)
Bij geqweldfilms moet ik alleen maar aan hem denken... (omdat hij die keek). dat lijkt me geen strak plan.
Duimen jullie voor me maandag??

Nu tandjes poetsen (ja, echt, nu pas!) en onderweg!!!

XXX