Online gebruikers
- JosephUnlal
Net met Oud en Nieuw. Dat gepland stond om samen in Holland te vieren. Hij was zo gek op het grootse vuurwerk bij ons. En nu... is hij daar. En ik hier. Misschien is hij wel met een groep met vrienden. Of met een nieuw vriendinnetje... Ik haat het. Ik kies ervoor hem niet meer te zien, reageer ook bewust niet op zijn mails (MOEILIJK!!!), maar kan hem ook niet vergeten; En wil eigenlijk ook niet dat hij mij vergeet. Ik ben zo verdrietig dat ik er de hele dag om kan huilen en er misselijk van ben (geen zin in oliebollen, dat scheelt).
Ik heb ook weer een suffe (of msschien wel niet) actie gadaan. Ik heb me aangemeld bij relatieplanet. Ik denk: misschien dat een date met een leuke man me kan opbeuren. Maar alles wat ik binnenkrijg zijn reacties van mannen die eeeeeecht niet leuk zijn... Doet mijn zelfvertrouwen geen goed (en ben echt wel een leuke meid om te zien!). Wat in mijn hoofd dan weer bevestigd wat mijn ex al zei: ik ben bang voor je, omdat je al 30 bent dat je misschien niemand meer krijgt...
Ik heb bevestiging nodig. Dat ik echt leuk genoeg ben om nog iemand te vinden. Dat die persoon zelfs hartstikke leuk kan zijn en misschien wel veel beter bij me past dan ex. Stomme is dat als ik nu op een profiel zie staan dat actie en maffia films favo zijn ik denk: hmmm, is dat wel wat voor mij? Terwijl ex dat keek en ik dat prima vond...
Stom, stom, stom, dat ik ondanks alles wat hij nniet voor me over had, toch nog steeds denk aan hem. En aan de toekomst die we samen hadden kunnen hebben. Huisje kopen, trouwen, hij die van me houdt, zijn belofte om vaker naar Nederland te gaan... Maar nog steeds onder zijn voorwaarden. Die dwingendheid (huh, is dat een woord?), dat elke dag wel iets hebben aan te merken over hoe je dingen doet, het obsessieve geregeld zijn... En het geen verantwoordelikheid willen nemen (hij zei letterlijk: "als ik naar NL ga en het mislukt dan ben ik daar verantwoordelijk voor". En dat wilde hij dus niet).
Hoe lang hou ik nou toch die stomme stomme twijfel of ik wel de goeie beslissing heb genomen? Wanneer hou ik op met dagdromen over dat hij er misschien wel voor kiest om toch naar NL te komen en hij ineens voor de deur staat?
Ik mis hem, ik mis hem, ik mis hem
*heel verdrietig jufnaatje*
@ Jufnaatje
Ik vind het heel naar voor je, het is niet makkelijk allemaal.
Als ik je een raad mag geven, ik begrijp dat je bevestiging nodig hebt Jufnaatje maar waarom ben je er zo van overtuigd dat wanneer je 30 jaar bent, er nooit meer een man naar je zal kijken?
Ik ben de 40 gepasseerd en eeh ... ik heb daar geen enkele moeite mee, ze kijken nog steeds hoor
Wat ik hiermee probeer duidelijk te maken, is dat je erg vasthoudt aan het "getal" 30, terwijl je aan de andere kant schrijft, dat je een leuke meid bent om te zien, nou dat is toch mooi meegenomen, probeer dat "getal" dan over je schouders te gooien en jezelf alleen nog maar te zien als de vrouw die zeer de moeite waard is.
Zo, en nu over tot het daten.
Ik denk zomaar dat je daar totaal niet aantoe bent, maar het ook een groot stuk onzekerheid is, waarom je nu ingeschreven bent, op een datingssite.
Ik kan je nu al vertellen dat je daar "nu en op dit moment" absoluut niet de ware zult vinden en ook niet de bevestiging die je zoekt.
eehh Layla, hoe kun jij dat nu weten?
Omdat je nog midden in je ldvd zit en je nog van je ex houdt, dus er zal niemand zijn, die daaraan kan tippen.
Mijn woorden klinken misschien hard maar zo zijn ze absoluut niet bedoelt, ik hoop je wakker te schudden en merk dat je zelfvertrouwen verscholen zit, ergens diep van binnen.
Logisch na wat je allemaal meemaakt op dit moment, maar ga eerst eens rustig met jezelf aan de slag voordat je moves maakt, waar je later spijt van krijgt.
Daten kan altijd nog, zoek de bevestiging in jezelf en met jezelf, dan pas kun je verder.
En wie weet, heb je dan helemaal geen datingssite meer nodig.
Met eerst het één en dan het ander, kom je verder.
Laat die 7 sloten tegelijk maar zitten, het zal je alleen maar moe maken en nog ongelukkiger, wanneer je merkt dat je niet krijgt, waar je op hoopt.
Verwerk je verdriet, het is niet zomaar iets wat je hebt meegemaakt, ik kan me voorstellen dat er enorm veel tranen branden en er veel onzeker is, ook lees ik nog hoop.
Wanneer hij echt van je houdt, geloof mij, dan is hij je nog niet vergeten en dan zal hij moeten kiezen, wanneer hij merkt dat hij toch niet zonder je wil zijn.
En zet dat "nieuwe vriendinnetje" van hem, uit je hoofd want dit hoeft helemaal niet zo te zijn.
Zo maak je jezelf helemaal gek en dit kun je er allemaal niet bij gebruiken, toch?
Ontzettend veel liefs meis, echt ik leef met je mee, en ik wens je heel veel sterkte vanavond.
Layla
@Layla
Wat een lieve en rake reactie... Dankjewel.
Ik weet wel dat het suf is (4 maanden geleden was ik nog 20-er!). Maar heb niet echt een goeie "geschiedenis" met het vinden van een vriend. Eerste vriendje toen ik 20 was. Daar 10 weken mee geweest. Daarna 6 jaar (!!) alleen en toen dus mijn ex. Ik ben écht geen onsociaal persoon. Heb/had wel wat eisen (die vraag speelt ook door mijn hoofd: in hoeverre moet je die bijstellen?). En misschien... ben ik inderdaad gewoon wel té onzeker. Is dat ook wel de reden dat ik meer dan 3 jaar in een niet-goede (ik kan het geen slechte noemen) relatie ben blijven zitten...
Maar als ik om me heen kijk... zoveel mensen die al jaaaaaaaaaaaaaren bij elkaar zijn, getrouwd al, kinderen... En ik... :-S
Weet je... eigenlijk zou het een duidelijke situatie moeten zijn. Ofwel hij komt naar Nederland (jufnaatje blij) ofwel hij blijft in Frankrijk en dan ben ik niet belangrijk genoeg (dat doet pijn, maar is wel duidelijk...). Maar ik zou zo graag willen dat het het eerste was... Dat ik blijkbaar belangrijk/leuk genoeg ben. (ik weet: dat hoort niet daar vanaf te hangen).
Ik ga in ieder geval zodirekt (eindelijk!) douchen en even onderweg. Moet mijn nieuwe bankpas ophalen. Nog 2 enveloppen versturen (*zucht* die franse instanties moeten echt alles op schrijft) en misschien dat ik dan de stad nog ff inga.
Dankje voor je lieve steun!! (zal het nog nodig hebben... sorry)
@ jufnaatje
Ook ik ga zo onder de douche en de pc even uitzetten, en je hoeft absoluut geen sorry te zeggen, als je steun nodig hebt!
Ik en (zoveel anderen met mij) zijn er voor je hoor.
Ik denk wanneer liefde zomaar opeens voorbij komt en je dan misschien niet eens meer aan je eisen denkt, wanneer er iemand voorbij komt die je helemaal de moeite waard vind.
Ik snap het wel, er zullen altijd mensen zijn die "jaren en jaren" in alle geluk bij elkaar zijn en ik vind dat prachtig om te zien.
Maar er zullen ook veel mensen zijn die wel in een relatie "zitten" maar lang niet meer het geluk en de passie voelen, die ze in het begin van hun relatie wel hebben gevoeld.
Het is ook nooit goed, maar probeer iets met en aan je zelfvertrouwen te doen en heb je dat "getal" al over je schouders gegooid?
Je situatie is nu heel onzeker, komt hij wel of komt hij niet.
Het is net wat je zegt, wanneer hij echt niet zonder je wil en kan dan denk ik zomaar dat niet veel de beslissing uit de weg gaat.
Maar probeer jezelf niet wijs te maken, dat wanneer hij niet komt, dat jij niet belangrijk of leuk genoeg bent.
Hij is dan niet jou ware, maar je blijft altijd belangrijk en leuk genoeg, al is het alleen maar (de basis) voor jezelf.
Zoek eens diep in jezelf wat het is wat "jij" wilt, al begrijp ik dat je ontzettend graag zou zien, dat hij bij wijze van, vanavond nog een vliegticket koopt of iemand uit zijn auto "gooit" en met volle vaart richting Nederland rijdt.
Misschien heeft hij ook even de tijd nodig om op adem te komen en zijn things op een rijtje te krijgen.
De tijd zal leren of hij net zo bezig is met jou, dan jij met hem en of hij je zo ontzettend gaat missen dat hij bij zichzelf denkt, wat doe ik hier nog? ... ik ga naar Nederland.
Maar als je merkt dat het hem "wel goed zit" en hij geen haast heeft, tja dan is het tijd om eens goed na te denken, of dit de persoon is die jou energie waard is.
In de tussentijd is het goed om eens aan jezelf te denken, zoals ik in het begin van dit alles al schreef.
En kom maar op als je me nodig hebt, geen probleem.
Liefs Layla
Ja, op de slechte momenten
Ja, op de slechte momenten denk ik ook wel eens: misschien had ik moeten blijven, dan maar een 'slechte' relatie... Maar al het commentaar, elke keer weer, het feit dat hij zijn niet bestaande carrière gebruikt als reden om niet naar NL te willen gaan, dat dwingende dat -zelfs na steeds weer en weer en weer praten- niet veranderde. Alle bagage die hij van huis uit had meegekregen, die hem en ons het leven niet makkelijker maakte, maar waar hij niks aan wilde doen... Op de goeie momenten is het: NEE, echt niet! Op de slechte: ik heb het in me om daarmee te leven, waarom doe ik dat dan niet?
Dat getal... ga ik aan werken! Beloofd! Ik hoor ook overal dat ik er niet uitzie als 30, dus dat werkt mee Dat zelfvertrouwen moet ik wel echt wat aan doen. Maar weet nog niet zo goed wat. In ieder geval ga ik -zo snel als ik een vast salaris heb en wat heb gevonden- weer op mezelf wonen. Mijn familie is lief (ook niet altijd, maar goed ), maar dit voelt zo niet goed.
Diep in me.. sja, diep in me zit die vrouw die van september tot november de hoop had hier in NL met hem een bestaan op te bouwen. Hem te zien opbloeien (want dat kan hier veel beter), ik in mijn eigen vak. Hem helpen inburgeren. Hem NLs te helpen leren (waar hij al mee bezig was). Samen Koninginnedag in NL vieren en 14 juli in Frankrijk. Die vrouw die met hem oud wilde worden en trouwen... En bij wie iets knapte de laatste keer dat hij zei dat hij het niet kon. Die de discussie met onzinargumenten niet meer aan kon horen... Een vat vol tegenstrijdigheden...
jufnaatje
Layla heeft het allemaal al geschreven, ik wil je alleen even sterkte wensen!!!
Letje
re jufnaatje
jufnaatje, eerst wens ik je een gelukkig nieuwjaar.
Rond deze periode hebben we het elk op zijn manier, best hard om ons verdriet en ellende even opzij te zetten om het nieuwe jaar in te zetten. Layla verwoorde dit op een mooie, respektvolle,en liefdevolle manier.
Net zoals jij, heb ik het moeilijk verder te moeten met de gedachte ,zonder je grote liefde aan je zijde.
Je maakt jezelf vele dingen wijs en denkt dat dit wel ok komt, de dagdromen bevestigen dit...of niet?
De gedachte dat je op jouw erg jonge leeftijd niemand meer krijgt... komt me heel bekend voor, zelf ben ik 48 ,en in al mn verdriet denk ik dan ook eens aan mn toekomst, en al zie ik er-, en voel ik me 10 jaar jonger, het blijft je achtervolgen. Vele vragen van ben ik nu op mn leeftijd afgeschreven, hoe moet het nu verder......
Kop op, de goeie raad van vele ldvd-ers ,die hier elk zijn eigen ervaring met ons meedeeld, helpt je deze gedachte van je af te zetten. Ieder van ons heeft recht op een nieuwe toekomst, alles komt op zn tijd en het gepaste moment.
Veel sterkte verdrietig jufnaatje, maar ik wens je voor 2010, een stralend ,gelukkig en liefdevol jufnaatje.......
lm
@lm
Dankjewel.
Ik heb gister echt een vreselijk oud en nieuw gehad. We gingen Mamma Mia kijken en het moment dat Meryl Streep 'The Winner takes It All' begon te zingen waren de tranen niet meer te stoppen voor mij.
Ik ben ook weer het erg in de twijfelstand. Mijn hofd zegt: jufnaatje, je moet vooruit, je hebt deze beslissing niet voor niets genomen, doorzetten nu. Mijn hart zegt: je houdt nog van hem, hij wil je heus nog wel terug, straks blijf je de rest van je leven alleen of met iemand waarmee je geen grote passie voelt, ga terug, ga terug!!! Toen ik in Frankrijk zat, hij me nog elke 2de dag lastig viel en begon te discussieren, mijn flat halfleeg was en ik geen tv kon kijken omdat hij de zijne had megenomen, ik elke dag plekken tegenkwam waar we samen waren geweest, ik hem de laatste keer zag en zag hoe anders hij eruit zag... Was het veel makkeijker. Ik dacht dat het in NL makkelijker zou worden: afstand. Maar die afstand zorgt er juist voor dat ik dingen ga idealiseren. Dat ik niet meer direkt voel waarom ik het ook weer had uitgemaakt. Dat ik denk aan het samenzijn. Ik twijfel of ik niet toch in mailcontact met hem moet blijven. Misschien dat ik dan juist weer zie waarom ik het niet meer kon. Maar ik ben veels te bang dat hij weer mooie franse woorden gaat gebruiken, ik het moeilijk heb omdat ik hier een nieuw leven moet opstarten en ik voor de bijl ga omdat ik niet alleen wil zijn.
Alleen zijn sucks
@juffie
Het is echt wel normaal dat je door deze gevoelens gaat. Maar dat weet je vast ook ergens.
Op een bepaald moment nam je een besluit om best wel gegronde redenen. Anders had je ze nooit genomen in de eerste plaats. Ik denk dat je ergens wel weet wat je van hem kan of mag verwachten. Ik denk dat je ergens weet dat als hij zelfs naar Nederland zou komen, hij als persoon nog steeds niet zal veranderen. En uiteindelijk gaat het daarom toch. Het begon met het feit dat hij niet meer naar Nederland wou maar dat was niet de hoofdreden. Zo lees ik het toch.
Je houdt vast een hoop van hem, dat valt ook te lezen maar houden van is niet altijd genoeg.
Je bent amper 30 . Je alleen voelen is echt wel balen. Alleen zijn ook. Maar ga niet voor minder dan je verdient.
Er wacht nog héél wat op je..
x
@Amber11
Hey Amber11,
Ja, je hebt gelijk. Ik schreef ook net aan een vriendin dat ik het echt niet in een vlaag van verstandsverbijstering heb gedaan. Zelfs tijdens onze relatie waren er momenten dat ik dacht 'is dit wel okee hoe het nu is?'. (dus niet het cliché "de passie is weg" ofzo, daar kan ik mee leven). En ja, inderdaad. Zelfs in mijn dagdromen waarin hij naar NL komt, heb ik er moeite mee te bedenken hoe dat dan zou zijn en of hij dan zou veranderen.
Ik denk steeds maar 'waarom kan hij niet zien hoeveel ik van hem hou, wat ik voor hem had kunnen/willen doen'? Ik hoop echt dat hij niet denkt dat ik een rotwijf ben dat hem heeft laten vallen (hoewel zijn moeder dat vast heeft ingefluisterd).
Ik heb wel bedacht dat ik wel graag wil daten. Zelfs als het dan niet helemaal fair is tegeover die andere persoon. Er zijn wel meer mensen die daten als ze vers uit een relatie komen... Toch? Ik wil/kan niet alleen bezig zijn met mijn 'persoonlijke groei'. Ik wil ook zien hoe mannen met mj zijn. En of er misschien niet veeeeeeel leukere zijn als ex.
*een jufnaatje die zou willen dat houden van wél genoeg was*
@juffie
Ik denk wel dat hij weet hoeveel je van hem houdt. Heb zowel al aan de ene kant als aan de andere kant gestaan. En op een bepaald moment als het verdriet weg is, word dat net zo duidelijk. Je bent niet van de ene op de andere dag weggegaan. Er hing een hele geschiedenis aan vast dus zou me daar niet schuldig om voelen. Hij weet waarom je niet meer kon.
Ik weet dat mensen allemaal een verschillende mening hebben over daten als je vers uit een relatie komt. De meesten zeggen dat dit niet slim is en je eerst aan jezelf moet werken.
Ik heb daar een dubbel gevoel bij..
Het is maar met welke verwachtingen dat je er instapt. Ik heb het gevoel dat je je een beetje onzeker voelt, misschien over je leeftijd maar misschien ook over je looks. Dit was je tweede relatie en ééntje die wel intens was. Ben zelf vijf jaar alleen geweest na de breuk met de vader van mijn dochter. Ik had mezelf op zo'n datingsite ingeschreven. Het kan best teleurstellend zijn. Anderzijds ook soms wel fijn. Al was het om aandacht te krijgen van iemand die je eigenlijk niet zag zitten. Soms ben je nu eenmaal zo hopeloos .
Als het aan mij ligt zou ik zeggen..doe maar meid...het is iets dat je bezighoudt en je gaat er maar zover in als je zelf wil. Je hoeft niemand te kwetsen..het blijft in eerste instantie een oppervlakkig contact waarin je zelf je grenzen duidelijk kan maken.
*een ambertje die net hetzelfde had gewild*