Het is alweer een hele poos geleden dat ik hier wat geschreven heb. Ik kwam nog wel vaak langs, en las de verhalen van mensen. Iedere keer kon ik voor mezelf concluderen dat ik bepaalde fases voorbij was, dat ik waarachtig over mijn ex heen was! Er was een nieuw persoon in mn leven, die zo leek het althans, moeite voor me deed en me raakte door zijn standvastigheid en zn liefde voor mij. Maar ik bleef sceptisch. Na wat er met mn ex voorgevallen was, wilde ik voorkomen dat ik weer zo gekwetst zou worden. Die nieuwe jongen had dat door... vond dat ik me gewoon moest laten gaan; gebeurt t dan gebeurt t, en anders niet. En daar heeft ie natuurlijk helemaal gelijk in. Maar ik had wel tijd nodig; ik wilde me niet zo snel weer gaan hechten aan een eventuele nieuwe liefde!! Stiekem gebeurde dat natuurlijk toch... maar ik voelde ook dat ik er gewoon niet zo voor kon gaan als dat ik bij mijn ex had gedaan, ik voelde me enorm geremd in mn enthousiasme. De muur om me heen werd alleen maar hoger. Bij hem resulteerde dat in het idee dat t op deze manier nooit wat tussen ons zou worden. Hij zei dat t gewoon niet ging werken. Hij had t gevoel dat alles van hem uit moest komen... en dat we daardoor niets gemeen hadden (?!?) Het was klaar. Heel koppig allemaal. Maar hij vind/vond me wel leuk, daar lag het allemaal niet aan. Dus meneer wilde vrienden blijven, hij belde me op mn verjaardag... ik heb toen twee weken niets van me laten horen, tot ik hem vorig weekend belde. Echt ik had t gevoel dat ie me zo snel mogelijk weer neer wilde leggen, zich er geen raad mee wist en t klonk erg gehaast. "we spreken elkaar nog wel" Ik had niet eens de gelegenheid meer om gedag te zeggen! Nouja, als hij vrienden wil zijn... dan zal ik rustig afwachten totdat hij contact zoekt! Anders is ie het waarschijnlijk niet waard! Of zou ik nu degene moeten zijn die hoop blijft houden? Het lijkt me niet t moment om hem achter zn broek aan te zitten... daar ben ik waarschijnlijk te laat voor. Pfffffff!

En dan bedoel ik niet mijn ex, maar een jongen die ik een tijd geleden heb ontmoet, toen het nog maar pas uit was, maar waar ik wel twee keer mee uit ben geweest en mee gezoend heb. Dat was op dat moment allemaal te snel. Mijn emoties waren totaal niet op orde en ik was compleet in de war. Ik heb het hem uitgelegd en hij heeft me met rust gelaten. Dat was waar ik behoefte aan had.
Tot hij vorige week sms-te dat hij me wilde zien en wat wilde afspreken. Dat leek me een leuk idee, maar toch heb ik het uit weten te stellen tot deze week. Maar door wederzijdse drukte en bezigheden gaat het er ook deze week niet van komen.

Het is een heel apart gevoel wat ik op het moment heb, of eigenlijk wat ik al een paar dagen voel, maar wat ik eigenijk de hele tijd geprobeerd heb weg te stoppen. Zo van: neejoh, dat kan toch helemaal niet?! Maar ik geloof dat het toch echt zo is... ik voel me goed! Ik kan er niets aan doen, maar ik lijk me zelfs alleen maar beter te gaan voelen! Heb het gevoel dat ik eindelijk weer met mn eigen leven verder aan het gaan ben. Voel me rustig en niet opgejaagd zoals de afgelopen tijd.

De afgelopen tijd? Terwijl ik dit type vraag ik me ineens af hoe lang het nu al uit moet zijn... maar ik weet het gewoon niet eens (meer?). Mn agenda ligt binnen handbereik, maar ik kan me er niet toe aanzetten deze te pakken en te gaan zitten tellen. Het interesseert me eigenlijk niet zo veel.

Af en toe betrap ik me erop.
Mn gevoel is toch nog niet op orde.
Een eindeloze achtbaan. Lijkt het wel.
Niet zo gek natuurlijk.
Maar ik dacht echt op de goede weg te zijn!
Het zijn vooral gemixte gevoelens.
Van dat je niet weet WAT je nou precies voelt. Wanneer en vooral voor wie.
Een leuke flirt.
Een goeie vriend.
Een oude date.
Ineens ben je weer bezig je eigen leven te leven.

En ben je blij met kleine dingen.
Een vriend die je ineens smst met: ha schoonheid.
Waarom doet ie dat? Bedoelt ie er iets mee?
En een tijd terug, een nieuwe date. Die smst dat ie verliefd op je wordt.

Zaterdag uitgeweest naar wat ooit 'ons' cafe geworden was. Het ging goed! Hij was er niet, verder geen bekenden en lol gehad met een vriendin. Helemaal leuk allemaal!
De volgende dag belooft te gaan kijken bij een sporttoernooi van mn broertje. Nou ben ik helemaal geen teamsport mens. Ik mijd sportvelden liever. Maar goed, zo once in a while moet ik er gewoon aan geloven blijkbaar. De laatste keer op een sportveld was om naar een wedstrijd van mn ex te kijken, een hele stap van mijn kant vond ik toen... en ja hoor, ik voelde de bui al een beetje hangen. Op de weg terug hield ik het niet meer! Weinig geslapen, slecht gegeten... onbewust maalt er dan toch weer het een en ander door je hoofd... en de tranen rolden over mn wangen! En dat terwijl ik pas nog zo stellig zei dat ik er ECHT wel over heen was. Hmmmmm... is dat dan wel zo? Zou ik hem dan missen (na alles wat er gebeurt is?!)? Zou dit gewoon toch nog weer een stukje verwerken zijn? Kwam het door de beloftes die ik mn ex gemaakt had om toch echt vaker naar zn wedstrijden te komen kijken, maar die ik nooit heb uit kunnen voeren, terwijl dat veel voor hem (en ons) betekent zou hebben? Misschien is het wel zoals Juliana beschreef; dat ik dit nu ook weer van mn lijstje kan schrappen?

Al twee dagen voel ik me moe, ongelofelijk moe! Het is zo raar; het gaat echt stukken beter met me dan een paar weken terug, ik denk veel en VEEL minder aan mn ex, meer op een normale manier, alsof het gewoon een leuke tijd met een goede vriend was. Het is een enorme h*fter, maar ik kan gewoon geen hekel aan hem krijgen, hoe hard ik dat ook geprobeerd heb...
Maar vanmiddag reed ik uit mn werk naar huis, mn gedachten dwaalden af naar een moment waarop hij en ik ruzie hadden (geen idee waarom?!)... en ineens voelde ik tranen opkomen. Zo raar!!
Misschien een dip vanwege het weer ofzo... geen id

Kwam gisteren (vakantie)foto's tegen van ons samen... en ik kon ze gewoon bekijken zonder er iets bij te voelen! Ik had niet verwacht dat dit zo snel zou gaan! Oke, ik moet toegeven, hij spookt nog wel af en toe door mn hoofd... en ik heb gisternacht (per ongeluk?!!) over hem gedroomd, schrok er wel even wakker van, maar viel ook bijna direct weer in slaap! Gisteren een 'romantische' film gekeken, en ook dat ging goed geen 'heimwee'-gevoel naar hoe het tussen ons was (ik kon in het begin bij wijze van spreken nog niet eens soap zien waarin twee mensen uberhaupt een relatie hadden) maar meer een gevoel dat ik in zie dat we misschien gewoon niet ment-to-be waren!