Het is een heel apart gevoel wat ik op het moment heb, of eigenlijk wat ik al een paar dagen voel, maar wat ik eigenijk de hele tijd geprobeerd heb weg te stoppen. Zo van: neejoh, dat kan toch helemaal niet?! Maar ik geloof dat het toch echt zo is... ik voel me goed! Ik kan er niets aan doen, maar ik lijk me zelfs alleen maar beter te gaan voelen! Heb het gevoel dat ik eindelijk weer met mn eigen leven verder aan het gaan ben. Voel me rustig en niet opgejaagd zoals de afgelopen tijd.

De afgelopen tijd? Terwijl ik dit type vraag ik me ineens af hoe lang het nu al uit moet zijn... maar ik weet het gewoon niet eens (meer?). Mn agenda ligt binnen handbereik, maar ik kan me er niet toe aanzetten deze te pakken en te gaan zitten tellen. Het interesseert me eigenlijk niet zo veel.

Ik maak plannen, doe leuke dingen, ga nog een aantal dingen ondernemen. En ik geniet er van!! Ik lach omdat ik lol heb en weer een beetje gelukkig begin te worden, en niet omdat ik voel dat ik "mee moet lachen".

Hij kan me (op dit moment?) gestolen worden. Dat heb ik geloof ik al eens eerder gezegd. En er zullen ongetwijfeld nog wel momenten komen waarop ik aan hem moet denken. En het moment dat ik hem weer zie komt misschien ook. Maar ik ben zo verdrietig en gekwetst geweest door zijn houding en gedrag, dat ik dat nooit meer (van hem?) zal accepteren...

Geloof me... er is heus hoop voor iedereen hier!