Af en toe betrap ik me erop.
Mn gevoel is toch nog niet op orde.
Een eindeloze achtbaan. Lijkt het wel.
Niet zo gek natuurlijk.
Maar ik dacht echt op de goede weg te zijn!
Het zijn vooral gemixte gevoelens.
Van dat je niet weet WAT je nou precies voelt. Wanneer en vooral voor wie.
Een leuke flirt.
Een goeie vriend.
Een oude date.
Ineens ben je weer bezig je eigen leven te leven.

En ben je blij met kleine dingen.
Een vriend die je ineens smst met: ha schoonheid.
Waarom doet ie dat? Bedoelt ie er iets mee?
En een tijd terug, een nieuwe date. Die smst dat ie verliefd op je wordt.
Dat wordt je dan teveel. Ik ben toch helemaal niet leuk?
Maar nu? Hij spookt door mn hoofd. Vind ik hem dan toch stiekem leuker dan leuk?

Een vergeten email in je inbox. Van je ex.
*zucht*
Het doet me niet veel meer.
Maar stiekem toch weer wel.
Vragen komen weer op. Zakken ook weer snel weg.
Het antwoord zal toch nooit komen.

Ineens springen de tranen in je ogen.
Je weet niet waarom.
Soms voel ik me zo moe. Zo machteloos. Hopeloos.
Hoe vind ik ooit weer een leuke man? Zo leuk als hij.
Maar was hij dan wel zo leuk? Niet leuk genoeg dus.
Bestaan die dan wel?

Je wordt wakker geschud.
Heerlijk vrijgezel en onbezonnen stappen.
Geen rekening hoeven houden. Geen gedoe.
Maar ook geen geborgenheid. Geen liefkozend zoentje op je wang. Geen warme knuffel.
Maar wel tijd voor jezelf. Voor vrienden. Voor studie.
Tijd om na te denken. Te verzinnen. Want wat wil je nu?

Alle plannen zijn gewijzigd.
Maar maakt dat het juist een beetje spannend?
Vrijheid! Maar had ik dat ooit gemist?

Ben toe aan een break.
Soms weet ik het gewoon echt allemaal niet meer.
Althans zo lijkt het.
Want eigenlijk weet ik het dondersgoed.
Met hem kon ik zo niet verder.
Het blijft alleen. Wat nu??