Zaterdag uitgeweest naar wat ooit 'ons' cafe geworden was. Het ging goed! Hij was er niet, verder geen bekenden en lol gehad met een vriendin. Helemaal leuk allemaal!
De volgende dag belooft te gaan kijken bij een sporttoernooi van mn broertje. Nou ben ik helemaal geen teamsport mens. Ik mijd sportvelden liever. Maar goed, zo once in a while moet ik er gewoon aan geloven blijkbaar. De laatste keer op een sportveld was om naar een wedstrijd van mn ex te kijken, een hele stap van mijn kant vond ik toen... en ja hoor, ik voelde de bui al een beetje hangen. Op de weg terug hield ik het niet meer! Weinig geslapen, slecht gegeten... onbewust maalt er dan toch weer het een en ander door je hoofd... en de tranen rolden over mn wangen! En dat terwijl ik pas nog zo stellig zei dat ik er ECHT wel over heen was. Hmmmmm... is dat dan wel zo? Zou ik hem dan missen (na alles wat er gebeurt is?!)? Zou dit gewoon toch nog weer een stukje verwerken zijn? Kwam het door de beloftes die ik mn ex gemaakt had om toch echt vaker naar zn wedstrijden te komen kijken, maar die ik nooit heb uit kunnen voeren, terwijl dat veel voor hem (en ons) betekent zou hebben? Misschien is het wel zoals Juliana beschreef; dat ik dit nu ook weer van mn lijstje kan schrappen?
Hoe raar dan ook weer, maar ik voel me wel weer een stuk beter nu, een dag later! Het blijft toch iets raars hoor... soms zou ik wel willen dat ik een knopje om kon draaien en hem gewoon helemaal kon vergeten en lekker verder kon gaan, zoals ik bij andere vriendjes wel heb kunnen doen!