We zijn een jaar later. Maar verdomen wat doet het nog pijn. De herinneringen komen boven. En ik merk dat ik opnieuw langzaam verzuip.

Zo nu En dan komt het weer even boven het gemis de pijn. Maar als ik dan goed na mij zelf kijk weet ik het ik ben gelukkiger zo. Ik verwaarloosde mij zelf was bezig met Jou , ons het goed willen doen. Ik was mij zelf kwijt kon niet genieten van mooie momenten was bezig met morgen. Nu kan ik weer rustig even in de tuin zitten even niks doen En bijkomen. Ik Had rust nodig , vertrouwen in mijzelf krijgen. Stapje bij stapje ben ik mijzelf aan het hervinden. En dat betekent niet dat ik je niet mis .Want dat doe ik nog steeds maar ik mis de mij zelf zo erg En dat moet ik nu eerst terugvinden.

We zijn bijna een jaar verder maar echt beter gaat het niet. Nog steeds leef ik in een soort roes. Uren kan ik voor mij uitkijken , denken aan hoe het Had kunnen zijn. Ieder leuk bericht van anderen samen dagjes weg, trouwen zwangerschap gaat als een dolk door mijn hart. Ik gun het iedereen maar waarom mocht het voor mij niet zo zijn. Wat Is er aan het leven als je het niet kan delen ? Ik wil verder genieten uitkijken naar een nieuwe toekomst. Maar dat dit zonder Jou Is klopt gewoon niet. Ik ben bang om door te gaan mijn hart op nieuw aan iemand te geven.

Het gemis komt op rare momenten.
Tijdens het horen van een liefdeslied, tijdens het rijden in de auto, tijdens het koken van iets wat jij lekker vind.
Tijdens het winkelen en het zien van de dingen die ik altijd voor jou kocht.
Het gemis word maar niet minder en de pijn word als maar meer.
Ik kan op recht zeggen dat ik je soms haat. Haat omdat je mij zoveel pijn doet. Haat omdat je hier had moeten zijn. Dat ik dit niet alleen had moeten doen, Maar jeetje wat mis ik je soms ook zeg.
Ik mis mijn maatje de gene wie ik alles kon vertellen en bij wie ik mij veilig voelde.

`Zal dit gevoel echt over gaan? zal het echt minder worden?
De pijn en verdriet van een droom die in duigen valt en toekomst die je als kind al voor je hebt gezien.
Nooit had ik verwacht dat ik zou worden wat ik nooit gewild hebt. Een alleenstaande moeder het hebben van een gebroken gezin.
Het voelt een beetje als falen ik ben er niet in geslaagt om ons gezin compleet te houden okal heb ik er alles aan geprobeert. ik heb mijn droom niet kunnen laten uitkomen en nu word hij nooit meer het zelfde.

ik geef het op.
Ik heb je maanden lang mijn liefde nog gegeven. Gehoopt op een toekomst. Gesmeekt om met mij te praten te vechten voor ons geluk. Steeds opnieuw belooftes maar geen daden. Steeds opnieuw gekwetst en aan de kant geschoffen.
Ik heb heb uren met je gepraat, sms jes en mailtjes gestuurd om je uit te leggen wat ik van je verwachten. Gevraagt om jou gevoelens en angsten. Maar na een aantal weken gewacht te hebben heb ik nog geen reactie.
Je wil niet dat ik verder ga zegt dat je hoopt dat het goed komt maar handeld er niet na.

Ken je dat gevoel het gevoel
Dat je een hoofdrol speelt in een slechte B film.
Dat je leven word geleid zonder dat je er maar een enkele effect op hebt.
Dat je een rol in deze film speelt maar de personage niet de goede rol is .
Steeds vaker heb ik het gevoel dat ik ergens een hoofdrol in speel terwijl dit niet mijn leven is
Ik niet de persoon ben die deze rol hoort te spelen.
Ik kijk naar mijn leven en ik herken en niks in van hoe ik de film graag had gezien.
Ik zie foto waar ik op sta maar de bijbehorende emoties voel ik niet.