ik geef het op.
Ik heb je maanden lang mijn liefde nog gegeven. Gehoopt op een toekomst. Gesmeekt om met mij te praten te vechten voor ons geluk. Steeds opnieuw belooftes maar geen daden. Steeds opnieuw gekwetst en aan de kant geschoffen.
Ik heb heb uren met je gepraat, sms jes en mailtjes gestuurd om je uit te leggen wat ik van je verwachten. Gevraagt om jou gevoelens en angsten. Maar na een aantal weken gewacht te hebben heb ik nog geen reactie.
Je wil niet dat ik verder ga zegt dat je hoopt dat het goed komt maar handeld er niet na.
Op de momenten dat ik jou begin los te laten maak je belooftes zoen je me en maak je mij hoofd op hol.
Ik moet deze steeds terug komende cirkel gaan doorbrekken. Het zorgt ervoor dat ik stil sta niet verder kan met mij leven en niet mijn verdriet kan gaan verwerken.
ja verdriet, ondanks dat ik mijn dagelijkse leven vervolg probeer te lachen en niks te laten merken ben ik stuk.
Stuk van de niet nagekomen belooftes , stuk door het los moeten laten van mijn/onze gezamelijke dromen en vooral stuk door het gemis en verdriet in onze dochters ogen.
Mijn grote beloofte op deze wereld kan ik niet nakomen mijn dochter volledig gelukkig maken.
Ik kan haar alle knuffels en cadeautjes op de wereld geven maar het grootste wens dat Papa blijft kan ik niet vervullen.
En dat doet pijn mischien nog wel meer pijn dan al die keren dat je mijn hart hebt gebroken en de tranen die ik erom heb gelaten. Want de tranen die zij laat kan ik niet oplossen niet laten verdwijnen. Ik kan er voor haar zijn maar jou plaats innemen als ze je mist kan ik niet.