`Zal dit gevoel echt over gaan? zal het echt minder worden?
De pijn en verdriet van een droom die in duigen valt en toekomst die je als kind al voor je hebt gezien.
Nooit had ik verwacht dat ik zou worden wat ik nooit gewild hebt. Een alleenstaande moeder het hebben van een gebroken gezin.
Het voelt een beetje als falen ik ben er niet in geslaagt om ons gezin compleet te houden okal heb ik er alles aan geprobeert. ik heb mijn droom niet kunnen laten uitkomen en nu word hij nooit meer het zelfde.
Mijn toekomst heeft voor eeuwig een anderen richting gekozen. Mijn kind zal opgroeien in een gebroken gezin zal haar vader op veel momenten moeten missen. Ons gezin zal nooit meer helemaal compleet zijn.
dem het komt allemaal even super hart aan het feit dat ik mijn idiaal beeld moet loslaten dat het nooit meer zo gaat worden hoe het had moeten zijn. En dat ik jou mij kleine lieve schat moment zal moeten delen en missen.
Dat ik hoe dan ook gebonden ben met een man wie ik mijn hart heb gegeven en vervolgens vreselijk heeft gebrokken. Die mijn geheimen kent mijn gevoelens weet en wie ik als enigste persoon zo diep bij de echte mij heb laten komen.
Die mijn vertrouwen heeft beschadigd en mijn hart onhersteelbaar heeft gebroken.
Dat ik hem ondanks alles zal blijven zien dat we verbonden met elkaar blijven.
En dat terwijl ik heb het liefst uit mijn leven zal verbanen om hem zo uit mij hoofd te kunnen krijgen.
Maar helaas we blijven verbonden met elkaar er is een draad die ons eeuwig aan elkaar zal verbinden en nu is het een kwestie om deze draad zo soepel mogelijk te houden. Een tijd om mijn gemaakte idialen te laten varen en nieuwe dromen te crearen. Een nieuwe tijd voor ons tweeen samen en zonder jou.

(sorry voor mijn spelfouten heb dyslectie)