Het gemis komt op rare momenten.
Tijdens het horen van een liefdeslied, tijdens het rijden in de auto, tijdens het koken van iets wat jij lekker vind.
Tijdens het winkelen en het zien van de dingen die ik altijd voor jou kocht.
Het gemis word maar niet minder en de pijn word als maar meer.
Ik kan op recht zeggen dat ik je soms haat. Haat omdat je mij zoveel pijn doet. Haat omdat je hier had moeten zijn. Dat ik dit niet alleen had moeten doen, Maar jeetje wat mis ik je soms ook zeg.
Ik mis mijn maatje de gene wie ik alles kon vertellen en bij wie ik mij veilig voelde.
Ik mis het gevoel van veiligheid en geborgenheid zo erg. Ik mis het gevoel van jou armen om mij heen.
Soms kan ik oprecht genieten van het alleen zijn maar meeren deel hou ik mij groot en mis ik het ons gewoon heel erg.
Niet de slechte tijden niet de ruzies en de dingen waarin je mij teleurstelde maar ik mis gewoon het gevoel dat jij bij mij hoorde en ik bij jou.
Het liefst zou ik naar je toe rijden en mij in je armen storten en je nooit meer loslaten.
Als ik zou weten dat jij het zelfde bij mij zou dan en voor mij zou vechten had ik het gedaan, Maar ondanks al mijn pogingen grijp jij de kansen gewoon niet aan. Dat doet mischien nog wel het meeste pijn dat jij gewoon verder kan gaan zonder mij...
Ik krijg de spiraal ook maar niet doorbroken ik laat je los en zoek je daarna weer op.
Ik ben /voel mij sterk en stort daarna weer net zo hard in.
Ik kan en wil het gewoon niet alleen. Ik mis je gewoon. Ik mis mijn maatje.
Ik wil het aan niemand toegeven maar ik mis gewoon jou.
Ondanks je stomme gedrag je rare streken en je stomme opmerkingen en dat je mij hart duizend keer heb gebroken ben jij gewoon de man van wie ik hou