Ik lees je blog en voel gewoon je wanhoop..
Maar meis geloof me maar er is licht aan het einde van die tunnel hoor.
Wanneer je op de bodem van de put zit kun je alleen nog maar omhoog..ik heb er nl ook gezeten..en ik zou liegen als ik zou zeggen dat dat makkelijk is of snel gaat..maar als ik het kan kun jij het ook hoor!!
Wat mij helpt is toch steeds weer afleiding proberen te zoeken,niet omdat ik ook maar ergens zin in had maar om niet continu met hem bezig te zijn.
Ook probeer ik nu nog steeds mezelf te dwingen om er niet steeds aan te denken.
Want juist dan wordt de pijn zo erg dus beter om je te realiseren dat het gewoon niet helpt om met hem bezig te zijn.
Ik heb steeds gedacht dat ik nooit meer gelukkig zou kunnen zijn zonder hem.
Maar ik weet nu dat ik hem niet verantwoordelijk kan maken voor mijn geluk.
Dus dat te weten is al een stapje omhoog.
Want ook al zou hij mij nu wel willen dan nog zit er teveel onzekerheid bij mij nog om er ook echt van te kunnen genieten dan.
Ik denk dat ik zo bang zou zijn voor weer ldvd dat ik mezelf ook niet echt meer zou kunnen zijn maar opnieuw volslagen afhankelijk zou zijn van hem.
En eerlijk gezegd wil ik dat niet.Hij mag niet opnieuw mijn energiebron meer zijn.
Misschien heb je niets aan deze reactie maar het is goed bedoeld.
En ook je dochtertje heeft jou nodig..vecht daarvoor jezelf weer omhoog meid!!!
Liefs Jeannette