In navolging van mijn verhaal van deze namiddag: ik heb er net een einde aan gemaakt ... Al mijn vermoedens zijn bevestigd, ze zag die andere man nog tijdens de 3 maanden dat we terug bij elkaar waren, ze was er nog steeds tot over haar oren verliefd op. Mijn hart lijkt momenteel van steen te zijn, ik voel niets. Vraag me af wanneer de grote klap komt, 9 jaar zet je niet zomaar opzij, zou ik denken ...

Jan

Morgen komt ze terug van zakenreis uit China, ik kan al niet wachten tot ik haar opnieuw zie. Ze heeft me deze week al een mailtje gestuurd dat ze het daar goed stelt en dat ze me heel erg mist, dus dat is toch een goed teken? Ik ben me echt al aan het verheugen op de verhalen die ze me kan vertellen, hoe ze het gehad heeft, maar vooral, welke beslissing ze heeft genomen. Meent ze echt wat ze gezegd heeft? Ik hoop het wel ...
Ik ben wel bang dat ik veel te optimistisch ben, in mijn hoofd heb ik blijkbaar de knop al terug omgedraaid, denk ik dat het allemaal terug goed komt. Dit is zo gevaarlijk, ik weet het, maar ik kan het niet tegenhouden. Als ze toch beslist niet met me verder te gaan, val ik eens zo diep. Waarom wint emotie het zo vaak van het rationele?

Vorige week maandag heb ik het laatst mijn verhaal gepost, sinds dinsdag zijn er echter nieuwe ontwikkelingen. Op zich zijn het heel positieve ontwikkelingen, maar ik moet nog wel heel voorzichtig zijn. Positief nieuws wil ik jullie echter niet onthouden, ook al loopt het toch nog anders af.

Omdat ik mezelf had voorgenomen geen contact meer met haar te zoeken op eigen initiatief, was het al even geleden dat ik haar nog had kunnen spreken. Tot dinsdagavond dus, toen ze me belde. Ze klonk heel overstuur en bij het horen van haar stem smolt ik al weer meteen weg. Ik stelde haar dan ook voor dat ik even zou binnenspringen.

Heb een heel leuk (en duur) weekendje achter de rug, me echt goed kunnen amuseren en met mijn vrienden kunnen babbelen. Op het einde van de avond kroop ik helaas altijd een beetje terug in mijn put en vrijdag kwam het er allemaal uit. Ik heb veel steun van mijn vrienden en ze proberen me zo goed mogelijk erdoor te helpen, waar ik heel blij voor ben. Zonder steun van hen en thuis zou ik het niet redden. Ik probeer wel mijn leven verder te zetten en zoveel mogelijk buiten te komen, maar toch krijg ik het gevoel dat dit eeuwig gaat duren en dat ik niet zonder haar verder kan. Telkens weer verlang ik naar haar en vind ik mijn leven waardeloos zonder haar.

Ze heeft net op mijn mailtje geantwoord ... ze zegt dat ze zich ook miserabel voelt en dat ze van dag tot dag leeft. Ik heb haar geantwoord dat ik wil dat ze gelukkig wordt en wens haar echt het allerbeste. Zij antwoordt mij hetzelfde.

Ik weet niet, volgens mij moet ik echt de hoop die ik nog koester, laten varen. We zijn wel uit elkaar en er is afstand tussen ons, maar toch lijken we elkaar te begrijpen. Een beetje zoals vrienden ...

We zijn nu iets meer dan een maand uiteen na een relatie van bijna 9 jaar. Na 2 weken als een puppie achter haar aan te lopen, had ik de beslissing genomen om geen contact meer met haar op te nemen, om te proberen haar los te laten. Dit lukte me aardig, ze nam in deze periode zelfs een 4-tal keer zelf contact met me op om onze toekomst te bespreken. Ik voelde me sterk en zag langs ene kant wel in dat het misschien het beste is zo. Maar mijn gemoed gaat zo hard op en neer ...

Gisteren had ik weer een echte baaldag en kreeg ik een ondwingbare drang om contact met haar op te nemen. Dus heb ik haar een mailtje gestuurd om te vragen hoe het met haar gaat en haar te zeggen dat ik haar mis. Ik weet dat ik dit niet had mogen doen, maar ik kon er echt niet aan weerstaan. Ze heeft nog niet geantwoord. Ik kan haar echt niet goed loslaten, ook al is dat misschien beter. We vinden beiden van elkaar wel dat we qua persoonlijkheid heel goed bij elkaar passen, maar door de huidige situatie lukt het gewoon niet meer. Zij is sinds anderhalf jaar zelfstandig en werkt 7/7, vaak tot 23u door. Ik werk in loondienst en heb graag een gezonde balans in mijn leven. Het is niet zo dat ik niet geholpen heb in haar zaak, maar het is vooral de morele steun denk ik die ontbrak. Met als gevolg dat ze in juli/augustus op iemand anders verliefd is geworden en het een maand geleden heeft uitgemaakt. Ik weet echt niet wat het moet worden, tijd brengt zeker raad, maar het is zo moeilijk. De ene keer probeer ik zo optimistisch mogelijk te zijn, maar meestal denk ik de hele dag aan haar en wil ik haar terug en word ik depressief.

We zijn nu iets meer dan 3 weken uit elkaar. De eerste 2 weken ben ik haar nog als een hondje blijven volgen, ik kon haar niet loslaten. Vorige week zondag had ik me echter voorgenomen om haar los te laten. Ik kreeg het gevoel dat ik de enige ben die wil dat het terug goed komt. Dus had ik die beslissing genomen ... maar ik wist niet dat het omdraaien van die knop zo moeilijk was.

Ik heb weer een moeilijke week achter de rug, maar heb het wel kunnen laten om haar zelf terug te contacteren. Zaterdag vroeg ze echter om mijn hulp (pc probleem) en ik ben haar dan ook gaan helpen. Ik heb afstand gehouden, maar zij zag er zo vrolijk uit, ze leek me blij te zijn dat ze me zag. Dus mijn hoop dat het goed komt, rijst weer de pan uit. Ik had haar voordien nog beloofd dat ik haar die week nog een cd ging bezorgen, die was ik zaterdag dan ook gaan halen en wilde ik op haar bed leggen. Maar ze belde me op in de winkel en ik moest wel bekennen. Dus ben ik haar dit cadeautje nog persoonlijk gaan brengen. Ze was er heel blij mee, oh wat hou ik toch van haar glimlach ...