Morgen komt ze terug van zakenreis uit China, ik kan al niet wachten tot ik haar opnieuw zie. Ze heeft me deze week al een mailtje gestuurd dat ze het daar goed stelt en dat ze me heel erg mist, dus dat is toch een goed teken? Ik ben me echt al aan het verheugen op de verhalen die ze me kan vertellen, hoe ze het gehad heeft, maar vooral, welke beslissing ze heeft genomen. Meent ze echt wat ze gezegd heeft? Ik hoop het wel ...
Ik ben wel bang dat ik veel te optimistisch ben, in mijn hoofd heb ik blijkbaar de knop al terug omgedraaid, denk ik dat het allemaal terug goed komt. Dit is zo gevaarlijk, ik weet het, maar ik kan het niet tegenhouden. Als ze toch beslist niet met me verder te gaan, val ik eens zo diep. Waarom wint emotie het zo vaak van het rationele?

Op een ander vlak voel ik me nu schuldig en rot: dinsdag is mijn grootvader gestorven en dit lijkt maar niet tot me door te dringen. Ik denk momenteel veel meer aan haar dan aan mijn grootvader en dit voelt niet juist aan. Haar kan ik nog zien, maar mijn grootvader niet meer. Ik zal nooit meer met hem kunnen babbelen, lachen, kaarten, ... Als ik ooit trouw, zal hij er niet meer bij zijn. Waarom mis ik haar momenteel sterker dan mijn grootvader? Dit voelt echt fout aan ...