Sinds ze nu 3 weken terug thuis woont, is mij alle zin om iets actief te doen ontnomen. Geen sport meer, niet opruimen, geen behoefte aan contact met mensen en veel dvd's zien en slapen ... Gisteren hebben mijn vrienden me overhaald om nog eens iets mee te gaan drinken, en dit heeft me toch wel duidelijkheid gebracht. Zij was er ook en dit voelt wel een beetje vreemd aan, om nu als vrienden bij elkaar te staan. En ze zag er zo geweldig goed uit, lijkt alsof ze dit met voorbedachte rade doet, ofwel is het de heimwee die me parten speelt.

Oh, ik mis haar zo ... Heb er echt leuke tijden mee beleefd en toekomstplannen mee gemaakt. Het doet zo'n pijn terug te denken aan alle plezier dat we samen gehad hebben. Onze meningsverschillen waren niet onoverkomelijk, buiten dan misschien de kinderen in het toekomstbeeld. Stel nu dat ik sowieso geen kinderen kan krijgen, ga ik me dit dan ooit kunnen vergeven? Hoe maak je voor jezelf uit of je echt kinderen wilt en of dit je relatie waard is?

Om elkaar wat ruimte te geven en alles nog eens goed op een rijtje te kunnen zetten, hadden we bijna 2 weken geleden beslist dat ze even terug bij haar ouders ging inwonen. We hebben een goed gesprek gehad voordien en we wisten beiden waar we over zouden moeten nadenken. Het grootste punt was de kinderwens, die zij niet met me deelt.

Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier nog eens iets gepost heb, de laatste 2,5 jaar ging het geweldig goed, dankzij mijn nieuwe vriendin, waar ik de beste dagen uit mijn leven mee beleefd heb. Een topmeid, die op zoveel vlakken goed bij me aansluit. Helaas zit ik terug in de put ... Door mijn vroegere ervaringen heb ik sneller de neiging om jaloers te worden en dit soms tot vervelend toe. Ook een controledrang is mij niet vreemd ... Ik besef dit maar al te goed, maar het is gewoon sterker dan mezelf.

Hey allemaal, het is ondertussen weeral een half jaar geleden dat ik hier nog eens gepost heb, hoewel ik nog regelmatig de site bezoek. Een nieuwe post betekent in dit geval slecht nieuws ...

Het heeft een hele tijd heel goed met me gegaan, ik had opnieuw een meisje leren kennen waar ik heel close mee was. We zagen elkaar 5 dagen op 7, hadden dezelfde soort van vrienden, gelijke interesses ... Ik was terug in de wolken en dacht veel minder aan mijn ex. Maar helaas vertelde ze me na 3 maand dat haar interesse in me op relationeel vlak wat getaand was. Op zich geen probleem en ik apprecieer haar eerlijkheid, trouwens ben ik nu een goede vriendin rijker. Maar sinds toen begin ik terug meer aan mijn ex te denken. Rationeel niet slim, emotioneel gezien moeilijk om tegen te gaan.

Na 9 jaar relatie zijn we nu iets meer dan 3 maanden uit elkaar. Dus ongeveer 1/36ste van de totale duur van de relatie ... absurd ... Nog steeds denk ik ettelijke uren per dag aan haar. Nog steeds kan ik haar niet loslaten. Nog steeds hoop ik dat er een wonder gebeurt en wij er zonder kleerscheuren uitkomen. Maar ik ben ook wel realistisch en weet dat dit niet mogelijk is. Niet zomaar, niet na alles wat er gebeurd is. Maar het overheersende gevoel is nog steeds dat ik haar terugwil.

Ook bij haar beginnen de echte gevoelens nu blijkbaar in te sijpelen. Ze lijkt te beseffen dat ik echt wel haar beste maatje was en dat ze de klok wil terugdraaien. Leuk en niet leuk om te horen ... Want je wil wel verder met je leven, maar eerst moet alles toch zwart op wit zijn? Leuk omdat je hierop eigenlijk wel zit te wachten. Minder leuk omdat je weet dat het ergens scheef is gelopen en het niet zeker is dat je dit nu wel gaat overwinnen. Plus ga je niet echt verder met je leven, je gedachten blijven bij haar hangen. Ik heb haar dan ook gezegd dat we tijd nodig hebben, dat ze eerst alles eens heel goed op een rijtje moet zetten. Dan kunnen we nog wel zien. Sowieso moet de derde persoon volledig uit ons leven verdwijnen. En moeten we echt aan onze relatie gaan werken en mijn vertrouwen volledig teruggewonnen worden. Dus we zijn er zeker niet, misschien komen we er nooit meer en dat besef leeft ook wel in mezelf.

Na meer dan een maand de site intensief te lezen ipv nog te posten (ik vermoed uit angst voor de reacties), wil ik mijn verhaal verder vertellen tot vandaag de dag.
Eind februari kwam ik erachter dat ze nog steeds contact had met de persoon waarmee ze me bedrogen heeft, hoewel ze me in november, bij de 2de kans beloofde voortaan volledig eerlijk met me te zijn. Hierop heb ik onze relatie beëindigd, maar van korte duur. 2 dagen later heb ik me door haar laten overtuigen om een nieuwe poging te ondernemen. Ik had misschien beter jullie advies hier gevolgd, maar ik kon het niet, ik was niet sterk genoeg.