Na 9 jaar relatie zijn we nu iets meer dan 3 maanden uit elkaar. Dus ongeveer 1/36ste van de totale duur van de relatie ... absurd ... Nog steeds denk ik ettelijke uren per dag aan haar. Nog steeds kan ik haar niet loslaten. Nog steeds hoop ik dat er een wonder gebeurt en wij er zonder kleerscheuren uitkomen. Maar ik ben ook wel realistisch en weet dat dit niet mogelijk is. Niet zomaar, niet na alles wat er gebeurd is. Maar het overheersende gevoel is nog steeds dat ik haar terugwil.

Ook bij haar beginnen de echte gevoelens nu blijkbaar in te sijpelen. Ze lijkt te beseffen dat ik echt wel haar beste maatje was en dat ze de klok wil terugdraaien. Leuk en niet leuk om te horen ... Want je wil wel verder met je leven, maar eerst moet alles toch zwart op wit zijn? Leuk omdat je hierop eigenlijk wel zit te wachten. Minder leuk omdat je weet dat het ergens scheef is gelopen en het niet zeker is dat je dit nu wel gaat overwinnen. Plus ga je niet echt verder met je leven, je gedachten blijven bij haar hangen. Ik heb haar dan ook gezegd dat we tijd nodig hebben, dat ze eerst alles eens heel goed op een rijtje moet zetten. Dan kunnen we nog wel zien. Sowieso moet de derde persoon volledig uit ons leven verdwijnen. En moeten we echt aan onze relatie gaan werken en mijn vertrouwen volledig teruggewonnen worden. Dus we zijn er zeker niet, misschien komen we er nooit meer en dat besef leeft ook wel in mezelf.

Ondanks dat ik nu heel veel uitga met heel goeie vrienden, veel nieuwe mensen ontmoet, er best wel interesse is van andere vrouwen, ik veel sport en mijn zin doe, kortom, mezelf eens goed laat gaan, bestaat er nog altijd een leegte in mij. Ik vraag me alleen af wanneer en door wie deze opnieuw opgevuld gaat worden. Het is nu allemaal wel heel plezant en zo, maar dit is niet het leven dat ik voor ogen heb, dit is allemaal maar tijdelijk. Ik was er zo klaar voor ...