Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier nog eens iets gepost heb, de laatste 2,5 jaar ging het geweldig goed, dankzij mijn nieuwe vriendin, waar ik de beste dagen uit mijn leven mee beleefd heb. Een topmeid, die op zoveel vlakken goed bij me aansluit. Helaas zit ik terug in de put ... Door mijn vroegere ervaringen heb ik sneller de neiging om jaloers te worden en dit soms tot vervelend toe. Ook een controledrang is mij niet vreemd ... Ik besef dit maar al te goed, maar het is gewoon sterker dan mezelf. En ik besef maar al te goed dat het eindresultaat hetzelfde is: ben je te jaloers en wil je teveel controleren, heb je evenveel kans dat het slecht afloopt als wanneer er een derde in het spel is. Ik denk dat ik me gewoon wil beschermen via die jaloezie en controledrang, om het gevoel te krijgen dat ik een beetje controle heb over mijn eigen liefdesleven, dat ik weer niet onverwachts het zware deksel op mijn neus krijg, dat ik signalen kan opsporen die me kunnen verwittigen om tegenmaatregelen te nemen die maken dat de geschiedenis zich niet herhaalt ...

Nochtans hebben we een betrekkelijk vrije en open relatie, waarin we beiden apart kunnen weggaan met vrienden, zonder problemen. Helaas is dit de laatste tijd meer regel dan uitzondering geworden, vooral omdat ze het gevoel heeft dat ze niet aanvaard wordt in mijn vriendenkring. Ik geef inderdaad toe dat mijn vriendinnen er schijnbaar moeite mee hebben om een vriendelijke conversatie met haar aan te gaan en ik heb dit al eens aangekaart in het verleden, maar na een korte periode dat het dan wat beter gaat, vervalt alles terug in de oude situatie. Ik denk dat dit een belangrijke oorzaak is in de huidige slechte periode: we gaan vaak apart weg, vooral omdat ze zich niet thuis voelt bij mijn vrienden. Ik maak er niet veel problemen van dat ze apart weggaat, maar omgekeerd blijkt dit wel zo te zijn, terwijl ik niet liever zou hebben dan dat we samen kunnen weggaan. Maar hier begint het te schorten ...

Een 3 weken geleden kreeg ze op een maandagavond om half tien 's avonds een sms van een jongen waar ik nog niet veel over gehoord had. Mijn eerste vragen, wie is dit, hoe komt ie aan uw nummer, waarom stuurt ie op dit uur naar je etc. Blijkt dus een vaste klant te zijn in de winkel waar ze werkt en, zo zei ze, nummer heeft ie gekregen om op de hoogte gesteld te worden wanneer een bepaalde broek terug op voorraad kwam. Mja, OK, beetje vreemd, maar niet teveel aandacht meer aan besteed. De daaropvolgende vrijdag hadden we eerst een etentje bij de vrienden langs mijn kant, wat voor haar niet echt een aangename ervaring was. Ze werd weer meestal genegeerd door mijn vriendinnen. Ik en een andere vriend waren eigenlijk de enigen die zich om haar bekommerden, en aldus was ze ook vroeger vertrokken, afgesproken met haar vriendin op café. Toen ik later op de avond ook in dat café aankwam, stond die kerel daar bij haar. Heel vreemd, ik kom erbij staan, die jongen gaat 2 stappen achteruit, zegt 3 minuten niets en verdwijnt dan zonder iets te zeggen. Toen hebben we de eerste keer ruzie over hem gehad, ik zag aan zijn ogen dat hij andere intenties heeft en zij beweert dat ze dat niet zag, maar zou contact met hem gaan mijden.

Vorig weekend hadden we vantevoren afgesproken om 's zaterdags nog eens samen weg te gaan, maar zij was vrijdag al alleen weggeweest, had zaterdag moeten werken en was te moe om mee te gaan. Ik dus alleen weg, een leuke avond gehad en toen ik terug thuis kwam, kon ik me niet bedwingen om toch een keer een kijkje te nemen in haar chat logs. Ik weet het, dit gaat te ver, maar ik heb hier geen spijt van. Ik zag hoe ze tegen een kennis mij zwart maakte, hoe ze vertelde dat ze met mij een praatje ging maken om het uit te maken, dat ze alleen een huisje zou kopen (dat waren onze plannen), en dat ze iemand anders had leren kennen ... Ze zei dat ze niet was vreemdgeweest, omdat hij haar wou kunnen vertrouwen. Aan de hand van die uitspraak, lijkt het of de jongen meer principes heeft dan haar. Er stond ook in dat ie die avond nog bij haar ging langskomen. Mijn stoppen sloegen natuurlijk door, ik ben haar meteen gaan confronteren, zag het volledig dezelfde kant opgaan als in mijn vorige relatie. We hebben zware ruzie gemaakt, ik had mijn spullen al genomen om elders te gaan slapen, maar ben toch maar op de zetel gaan liggen. Ze zei dat ze me nog dolgraag ziet en met mij verder wil, maar hoe kan dit dan gebeuren?

Na 3 dagen nadenken en stille avonden met haar, besloot ik dinsdagavond een goed gesprek met haar te hebben, waarbij ik uitging van het slechtste. Ik heb haar aangegeven dat ik op het punt stond om het uit te maken en dat zij de redding in handen had, dat ze eerlijk moest zijn en alles vertellen. Ze stortte in elkaar en zei dat ze niks met die jongen had en niks voor hem voelde, dat ze hem had leren kennen op de avonden dat ik er niet bij was en dat het leek alsof ze hem al jaren kende. Hoe kom je er dan toe om "vreemdgaan" met hem te bespreken? Daar had ze geen verklaring voor ... Uiteindelijk hebben we dan toch beslist om met elkaar door te gaan, met een paar gezamenlijke en aparte actiepunten voor ons beiden (ik oa beheersen jaloezie, zij oa contact breken met die jongen en open communiceren, wij werken aan onze vriendenkring en het uitgaan). Ik zag het echt terug rooskleurig in en was in de wolken de dag nadien.

Helaas, sindsdien hebben we praktisch geen contact meer. Ze kijkt niet meer naar me, ze vertelt niet meer over haar dag, zegt zelfs geen gedag meer als ik haar kom ophalen of wanneer ze gaat werken, geen kus, geen omhelzingen, niet meer samen gaan slapen, niks ... En ik heb dat nu echt wel nodig, ik wil bevestiging dat ze er echt voor wil gaan, dat ze mij graag ziet en met mij verder wil. Ik heb meerdere pogingen ondernomen om een gesprek met haar aan te gaan, om haar vast te pakken, ..., maar zonder resultaat. Zelfs als ik haar dat vertel dat ik dit nodig heb, komt er geen reactie. Eergisteren vroeg ik haar in bed of ze me wou vastpakken, "Waarom moet dat?", vraagt ze dan. Is dat normaal??

Momenteel is het dus nog altijd hetzelfde en ik weet niet hoe ik hiermee moet omgaan. Ik denk heel de dag aan ons en hoe het verder moet, ik wordt van het ene uiterste in het andere getrokken. Ik zie haar dolgraag, maar op deze manier weet ik niet of het wel verder kan. Waarom is er nu geen contact meer? Volgens haar doet ze nu niet anders dan voordien en doet ze moeite en ziet ze me zo graag. Maar dat gebrek aan contact, dat geeft toch duidelijk aan dat er iets wringt bij haar? Ik ben altijd goed voor haar geweest en zal dat ook altijd zijn, is dat misschien de reden waarom ze bij me blijft? Ze heeft slechte relaties gehad voor mij en misschien heeft ze schrik dat ze hierin terug vervalt als ze met iemand anders begint.

Ik weet dus echt niet wat ik moet doen, maar ben me wel op het slechtste aan het voorbereiden. Zo kan het niet verder, ofwel is het ja, ofwel is het neen, maar niet tussenin ...