We zijn nu iets meer dan een maand uiteen na een relatie van bijna 9 jaar. Na 2 weken als een puppie achter haar aan te lopen, had ik de beslissing genomen om geen contact meer met haar op te nemen, om te proberen haar los te laten. Dit lukte me aardig, ze nam in deze periode zelfs een 4-tal keer zelf contact met me op om onze toekomst te bespreken. Ik voelde me sterk en zag langs ene kant wel in dat het misschien het beste is zo. Maar mijn gemoed gaat zo hard op en neer ...

Gisteren had ik weer een echte baaldag en kreeg ik een ondwingbare drang om contact met haar op te nemen. Dus heb ik haar een mailtje gestuurd om te vragen hoe het met haar gaat en haar te zeggen dat ik haar mis. Ik weet dat ik dit niet had mogen doen, maar ik kon er echt niet aan weerstaan. Ze heeft nog niet geantwoord. Ik kan haar echt niet goed loslaten, ook al is dat misschien beter. We vinden beiden van elkaar wel dat we qua persoonlijkheid heel goed bij elkaar passen, maar door de huidige situatie lukt het gewoon niet meer. Zij is sinds anderhalf jaar zelfstandig en werkt 7/7, vaak tot 23u door. Ik werk in loondienst en heb graag een gezonde balans in mijn leven. Het is niet zo dat ik niet geholpen heb in haar zaak, maar het is vooral de morele steun denk ik die ontbrak. Met als gevolg dat ze in juli/augustus op iemand anders verliefd is geworden en het een maand geleden heeft uitgemaakt. Ik weet echt niet wat het moet worden, tijd brengt zeker raad, maar het is zo moeilijk. De ene keer probeer ik zo optimistisch mogelijk te zijn, maar meestal denk ik de hele dag aan haar en wil ik haar terug en word ik depressief.

Gisteren had ik op het werk een nieuwe editie van het bedrijfskrantje gekregen. Bij ons zijn er herstructureringen aan de gang en er stond dan ook een artikel (A natural resistance to change) in van hoe met veranderingen om te gaan.
Wanneer we geconfronteerd worden met een plotse verandering, gaan we in het algemeen door 5 stadia (SARAH):

- Surprise: Er gebeurt een plotse verandering, we zijn verrast

- Anger: We worden kwaad, we hebben onze twijfels en willen terug gaan naar onze oude comfortzone, we willen onze controle terug

- Rationalization: We zijn radeloos, maar op dit misschien meest moeilijke moment, beginnen we te rationaliseren. We weten wat de verandering met zich mee brengt. Als we dit punt voorbij zijn, willen we niet meer terug.

- Acceptance: We aanvaarden de verandering en zetten ons in voor de nieuwe situatie.

- Hurray, Help: We zijn door de verandering heen, hoewel we wel hulp kunnen gebruiken.

Op zich kan ik me wel in deze theorie vinden. Ik voel me momenteel een beetje tussen de Anger- en de Rationalization-fase, maar toch nog vooral in de Anger. Ik wil inderdaad misschien terug controle over mijn situatie, misschien ben ik bang voor wat een andere toekomst me zal brengen?

Ik wou dit ook even naar haar doorsturen, maar durf het toch niet aan, omdat ik er dan op druk dat er ook na mij goede tijden aanbreken (ze zit zelf nog in een twijfelfase, zegt ze me). Ik wil niet dat ze met deze verandering omkan ... zucht ...