Hij geeft inderdaad niet meer om mij. Gisteren kwam de ultieme grofheid boven. We zien elkaar dus iedere vrijdag nog op de ijsbaan met andere gezamelijke vrienden. Ik werd even triest en hij kwam naar me toe. Hij vond het tijd dat ik er mij is zou gaan overzetten, ik verpeste zijn avond, als ik zo ga voortdoen wil hij niets van contact meer met mij. Soms heeft hij zelf spijt dat er ooit iets tussen ons is geweest en al die dergelijke dingen die gewoon m'n hart eruit rukken, het op de grond gooien en er nog 'ns goed op trappen.

Hoe langer ik en mijn vriend uit elkaar zijn hoe meer ik zie dat hij het enkel heeft uitgemaakt omdat hij vindt dat ik iemand beter kan hebben. Dit is natuurlijk helemaal niet waar. Voor mij is hij echt de enige.

Hij zegt me steeds dat iemand anders me meer zal kunnen bieden. Maar wat ben je met iemand die misschien rijk is maar waar je zelf niet van houdt?

Alsjeblieft, kan iemand me zeggen hoe je iemand van zijn laag zelfbeeld moet afhelpen en hoe je die persoon duidelijk maakt dat hij je écht gelukkig maakt?

Alvast bedankt,

liefs, ivaai.

Sinds vrijdag had ik niets meer van me laten horen tot ik gisteren van hem een berichtje kreeg. Hij vroeg hoe het ging, vertelde iets over school, echt positief. Ik stuurde een berichtje terug en vroeg of hij ook naar een scheidsrechterscursus kwam op zaterdag (waar we beide elk jaar naartoe gaan). Hij antwoordde niet...

Nou vandaag, ik wilde het toch graag weten en ik stuurde hem toch nog maar een berichtje om dat te vragen. Enorm positief naar hem gericht, ik zei ook dat je je daar nog voor moest inschrijven enzo.

Wat krijg ik terug :

'Ja ik ga en ben al ingeschreven maak jij je daar nu zorgen om. Ik kan toch wel instaan voor mijn eigen dingen zorgen. Waarom bemoei jij je nou weer'

Gisteren heb ik hem opgebeld om af te spreken. En hij kon uiteraard niet. Hij 'moest weg'. Hij zei ook meteen dat hij zaterdag niet kan, en zondag ook niet.

Jippie, alweer teleurgesteld. Ik heb de voorbije week zo m'n best gedaan om hem met rust te laten en heb dus niets van mij laten horen. Dat zei ik ook aan telefoon. Ik zei dat ik dat gedaan heb omdat ik nog steeds een kans wil op vriendschap en dat ik daarom dus ook wilde afspreken en een leuke avond hebben, de relatie achter ons laten. Maar daar dacht hij dus anders over.

Volgende week gaat de ijsbaan open en daar gaan we allebei naartoe dus zei hij: 'ik zie je volgende week toch al'.

Sinds zondag niets meer gedaan om contact te zoeken met hem. Ben ik nou even trots op mezelf zeg !

Maar het begint wel door te wegen. We waren beiden eens dat we graag een vriendschap wilden behouden, dat we elkaar niet kwijt wilden.

Zoals we bezig waren ging het natuurlijk niet, ik die hem altijd maar opbelde, histerisch enzo. Gaat niet. Nou morgen heb ik hem een week niet meer gezien.

Toch ben ik van plan hem morgen op te bellen, mijn nuchtere zelf te zijn.

Ik ga hem vertellen dat ik heb nagedacht en dat ik graag een vriendschap wil. Dat ik het waterkansje dat we nog terug een relatie zouden kunnen aangaan niet ga uitbuiten en op die manier onze kans op een vriendschap ga vernielen.

Pff ik begin echt ongerust te worden. Ik hoor niets van hem, hij komt niet meer online.

Toen het juist uit was kwam hij ook amper online, uiteindelijk kwam ik er dan op uit dat hij een nieuw emailadres had aangemaakt, en dan had ie zo liefdevolle woordjes op zijn space geschreven over zijn ex (voor mij). En hij smste ook met haar!! Maar die ex betekende totaal niets en hij wil haar ook helemaal niet. Maar ik blijf maar aan haar denken en ik ben zo verdomd jaloers omdat hij vanaf morgen bij haar op school zit en ik vrees dat ze zullen samen komen. Verdomme hé! Ik wil dat niet. Ik wil niet dat hij iemand anders heeft, en zeker niet haar. Hij zei altijd dat ze niets voor hem betekende, en ze hebben ook maar een maand een relatie gehad, (terwijl wij meer dan een jaar en nadien nog is drie maanden). Maar waarom deed hij dit dan als het uit was?

Het is met tot nu toe al gelukt. Gisteren heb ik geen contact met hem opgenomen en vandaag ook een hele dag nog niets. Maar ik heb zo een ongelooflijke drang om hem te bellen. Ik wil zo graag zijn stem even horen, ik wil zo graag een teken van leven. Ik ga vaak op msn kijken maar hij is er niet (niet om hem aan te spreken maar gewoon om zijn nickname is te lezen, gewoon om een teken van leven is te hebben van hem) maar niets. Ik vraag me af waar hij is, hoe hij zich voelt op dit moment.

Ik hou van hem, ik wil geen afstand nemen. Maar ik besef dat het nu moet omdat hij me anders toch maar zal gaan haten... Dat wil ik niet.