Ik heb besloten dat ik ga proberen hem enkele dagen met rust te laten. Ik begin al vast met enkele dagen en we zien wel hoe het verder gaat . Ik heb eens helder nagedacht en ik heb niet echt een andere keuze...

Zou iemand me enkele tips kunnen geven hoe ik best m'n dagen wat invul om niet teveel aan hem te denken en om dit vol te houden...?

Elke keer dat ie me weer eens afwijst sterf ik eenbeetje meer. Vanmiddag hem alweer gebeld om even af te spreken, hij had geen tijd, zoals gewoonlijk. Hij somde ook even op voor de komende week dat hij elke dag druk bezig zou zijn en dat hij geen tijd heeft voor mij.

Ik kan niet meer. Ik wil niet meer.

Elke dag wil ik hem zien, en elke keer krijg ik het deksel op de neus, en dan wordt hij weer zo kwaad. Hij zegt dat ik hem stalk. Misschien doe ik dat wel, ik weet het al niet meer.

Ik ben kapot, ik ben op.

Alles lijkt zo anders, alles lijkt zo onbekend. M'n leven leef ik niet meer, ik word geleefd. Als een schaduw achtervolg ik mezelf. Ik lijk dingen van mezelf te verliezen, onderweg laat ik duizenden stukjes achter, m'n zelfvertrouwen, m'n optimisme, m'n zin in het leven. Als schaduw probeer ik alles op de rapen maar al snel word me duidelijk dat een schaduw helemaal niets kan oprapen, dat een schaduw maar een schaduw is, en grijpt naar dingen die voor hem niet grijpbaar zijn.

Soms spring ik naar m'n lichaam, ik hoop dat het me opvangt, maar m'n lichaam reageert niet meer. M'n lichaam wil maar 1 ding en dat is hij.

Ik kan het niet meer, ik word gek.

Ik wilde hem vandaag perse zien en dus is ie nou weer lastig op mij. Hij zei dat hij mij misschien zou kunnen zien zondag. En daarmee belde ik hem vandaag op, maar zijn goeie vriend was daar nog steeds en hij blafte mij zo wat af. Hij zei dat hij mij wel iets zou laten weten hebben als ie mij kon zien vandaag en hij reageerde net alsof ik 1 of andere onbeschofte trien was die hem opbelde terwijl hij met volk zat. Hoe kon ik dat nou weten?

Ik begon dan meteen dat het voor mij ook niet gemakkelijk is en toen ik begon te wenen zei ik vlug laat maar en ik haakte in. En in plaats van het daarbij dan te laten vandaag --> hierjuist zag ik hem dan weeral op msn, ik sprak hem aan, maar geen reactie, waarom moet ik hem toch altijd aanspreken, waarom kan ik hem niet met rust laten, waarom sleur ik mezelf zo door het slijk?

Vandaag was het jaarlijkse fietstocht, damn ik wou er zo graag bijzijn. Net als vorig jaar, wat was het heerlijk! Hij was zo verliefd op me en liet dat gewoon constant zien, hij vroeg me altijd of ik het wel leuk vond, of het nog ging, kwam me lekker knuffelen. Ik mis hem zo erg.

En vandaag door die k*tfietstocht denk ik er NOG meer aan dan anders. Ik had trouwens graag mijn gedachten even verzet, want normaal gezien zou ik met m'n beste vriendin is een namiddagje weggaan maar die is bij d'r vriend. Natuurlijk, ik kan het haar helemaal niet kwalijk nemen. Maar het is zo moeilijk vandaag. Ik wou gewoon dat ik bij hem was, daar op die fietstocht...

Ik ben zwak zwak zwak. Vorige keer toen hij het uitmaakte probeerde ik sterk te blijven, het lukte me nog, ik contacteerde hem niet of niets... Maar nu doe ik niets anders dan slechte dingen, gisteren heb ik hem een hele avond opgebeld en een hele avond mijn hart zitten uitstorten... Hij zei me dat hij me vandaag niet kon zien, toch reed ik naar hem toe en belde ik hem op het einde van zijn straat of hij toch geen 2 minuutjes tijd had. Maar dat ging niet want dan moest ie nog in bad want hij had een hele middag gewerkt in het nieuwe huis van zijn ouders en gewoon... weer niets.
Ik vind mezelf zo zwak nu... Ik kan hem geen twee minuten met rust laten en telkens word ik (onbewust?) afgewezen.

Ik denk dat ik gisteren eindelijk de echte reden te weten kwam, waarom hij niet bij me wil zijn ondanks datie nog van me houdt.

Hij zei (op MSN weliswaar!!!) dat we nooit een relatie kunnen hebben omdat er teveel dingen in me zijn die hem afschrikken. Dit deed me zoveel pijn, vooral die NOOIT! Wat is onze relatie van 1 jaar en 2 maand dan geweest, jah hij maakte het uit nadien, maar waarom kwam hij dan terug na 3 maand? Als we dan toch nooit een relatie kunnen hebben waarom zag hij dat toen niet in? Intussen zijn we 4 maand verder terug. En deze week is een mooie geweest, ik zag hem zo een 4tal keer en het was net terug alsof we een koppel waren. Gisteren stuurde hij in de namiddag echter (VIA SMS!!!) dat we moeten stoppen met zo aanhankelijk te doen en dat het zo niet verder kan. Ok waarschijnlijk kan het zo niet verder, maar kon hij mij dat dan zaterdag niet zeggen toen ik bij hem was? Nee, toen zoende hij me toen ik weg ging, en zei hij 'dag bol' (naampje datie altijd voor me gebruikte), en toen ik amper een half uurtje weg was stuurde hij me een berichtje om te vragen of ik hem diezelfde avond nog is kon zien. Ik reageerde en vroeg wat hij voorstelde? Maar toen kreeg ik geen antwoord meer tot ik hem gisterenochtend op msn zag, hij zei sorry maar datie niet kon laten waten de dag ervoor. En we praatten wat over gewone dingetjes.