Weeral heel wat meegemaakt.
Het is allemaal een week geleden begonnen toen mijn ex-vriend vroeg of we gewoon niet op het moment konden ingaan en dan wel zien wat er verder gebeurt. Nou, eigelijk leek me dat helemaal geen slecht idee want hoe de situatie er uitzag kon het enkel beter en misschien was het even een opluchting om er niet zoveel over na te denken of over te praten.
Toen maandag wilde hij me zien, het zonnetje was er en we gingen ergens heerlijk buiten zitten op een bankje om naar de wolken te staren. Ik kwam in z'n armen te liggen en alles voelde ontzettend goed. We knuffelden en kusten wat en alles die dag was zo leuk.

Gisteren was het zijn verjaardag. En jah natuurlijk heb ik een hele dag aan hem gedacht.

Maar donderdag ben ik even bij hem langs geweest. Ik was naar hem toe gereden, en ik belde hem op aan het einde van zijn straat. Hij had me al verteld dat hij me waarschijnlijk niet zou kunnen zien op zijn verjaardag aangezien er al iets gepland was (niets ergs hoor). Ik vertelde dat ik toch iets gekocht had voor zijn verjaardg en vroeg of ik het ff mocht komen afgeven. Nou jah, het mocht.

Ik was net opgewekt die dag en toen ik hem zag begon ik maar te praten over werk, vrienden, ouders, grappige situaties... We hebben echt een leuke babbel gehad en ik was trots op mezelf dat ik zo met hem kon praten zonder dat ik scenes hoefde te maken over dat hij me zomaar had verlaten. Ik zag dat hij erg aangenaam verrast was door mijn gezelschap en ook door mijn kadootje. We even een leuk gesprek en dan ging ik er vandoor. Met opgeheven hoofd.

Wat ik ook doe, het gaat gewoon van kwaad naar erger. Elke dag wordt de pijn groter en ik begin stilaan gewoon gek te worden. Ik doe nu nog mn vakantiejob maar ik mag er niet aan denken hoe het gaat zijn als ik volgende week gedaan heb, dan heb ik niets meer om mijn gedachten te verzetten... Elke avond rijd ik naar hem toe met mijn fiets, en sta ik daar gewoon, aan het einde van zijn straat, en hoop dat ik hem misschien wel 'ns zal tegenkomen. Het is niet leefbaar meer.

Heel soms komt hij is op msn, maar dan is ie er meteen weeral af. In ieder geval, toch wanneer ik begin over mijn gevoelens. Ik snap er niets maar van, vrijdag knuffelden en kusten we nog zo intens, en stuurde hij de dag nadien dat hij het niet meer wist en jah nu zijn we gewoon terug bij af. Ik hoor niets van hem...

Gewoon alles zou ik voor hem doen, maar alles is blijkbaar toch niet genoeg...

Het valt niet mee, als je verliefd bent, als je in iemand de ware ziet, als je in iemand alles ziet wat je eigelijk wil - en je toch niet genoeg kan geven.

Ik vraag me af of hij me ooit zo graag gezien heeft als ik hem. Ik twijfel er aan. Soms denk ik dat het gewoon niet mogelijk is om van mij te houden, dat ik gewoon een te moeilijk iemand ben, dat ik misschien teveel vraag, dat ik zaag of lastig ben... Ik denk dat er toch wel iets met me zal mis zijn, als hij gewoon niet voluit voor me kan gaan. Gewoon ik begin zo vreselijk hard aan mezelf te twijfelen en ik vraag me af waarom hij niet zoveel van mij kan houden als ik van hem?

Gisteren zag ik hem terug, omdat ik vond dat we moesten praten. Ik wilde mijn laatste vragen nog stellen om mij dan te concentreren op mijn 'herstel', gewoon ik wilde er nadien zelf doorgeraken.

Jammer genoeg wist hij slechts weinig antwoorden, ik wou zoveel weten maar hij zei altijd 'ik weet het niet'... Hij wist zelf niet waarom hij het gedaan had gemaakt, het enige wat hij wel nog wist was dat hij nog om me geeft. Dat hij zelf nog verliefd is op bepaalde momenten, eigelijk het meeste van de tijd!

In ieder geval, ik kreeg een serieus dipje toen we praatten en ik vroeg of ik een knuffel kreeg... Hij nam me vast en het voelde zo heerlijk, en we drukten ons beide sterk tegen elkaar aan alsof we nooit meer wilden loslaten, en, njah, nadien hebben we gekust en het was zo ongelooflijk zalig... 5 minuten nadien moest hij jammer genoeg echt gaan en ja daar bleef ik dan weer achter.

Het is niet dat ik jongens haat, weet je, ik wil ze ook helemaal niet over dezelfde kam scheren, want ach, eigelijk heb ik nog nooit iemand anders gehad, jah oké, een weekje jeugdliefde maar toch ach, ik begrijp jongens niet...

Ik weet dat hij van me houdt, ik weet het zo zeker, waarom doet hij dit dan... Meer nog, waarom smst hij met die ex-vriendin die hij al meer dan twee jaar niet meer heeft gezien en waar hij nog geen maand me samen geweest is...

Gisteren zag ik hem, en, wel, hij viel goed mee, en hij beloofde me dat hij er ook wel zou zijn voor mij, dus, njah, ik geloof hem dan ook... Maar vandaag laat hij niets van zich horen toen ik vroeg of hij nog wilde afspreken, want hij zei dat hij mij nog af en toe wil zien, maar ik heb het gevoel dat het gewoon weer helemaal de verkeerde kant opgaat.