Sinds zondag niets meer gedaan om contact te zoeken met hem. Ben ik nou even trots op mezelf zeg !

Maar het begint wel door te wegen. We waren beiden eens dat we graag een vriendschap wilden behouden, dat we elkaar niet kwijt wilden.

Zoals we bezig waren ging het natuurlijk niet, ik die hem altijd maar opbelde, histerisch enzo. Gaat niet. Nou morgen heb ik hem een week niet meer gezien.

Toch ben ik van plan hem morgen op te bellen, mijn nuchtere zelf te zijn.

Ik ga hem vertellen dat ik heb nagedacht en dat ik graag een vriendschap wil. Dat ik het waterkansje dat we nog terug een relatie zouden kunnen aangaan niet ga uitbuiten en op die manier onze kans op een vriendschap ga vernielen.

Met deze sabbatweek heb ik hem getoond dat ik van goede wil ben. Dat als ie me vraagt om hem wat met rust te laten dat ik het ook doe. Nou wil ik datie begrip heeft voor mij. En eigelijk heb ik er een goed gevoel bij dat ik hem morgen ga opbellen. Ik bedoel, als ik redelijk ben is hij dat ook. En hem een hele week met rust laten, niet meer histerisch doen en vragen om een vriendschap, dat vind ik redelijk?

Ik heb beseft dat het niet meer kan om hem steeds op te bellen.

Nou, ik weet wat jullie altijd schrijven, afstand nemen tot hij contact opneemt. Maar ik wil gewoon onze vriendschap terug. En dat wil hij ook, hij wilde me niet kwijt, maar ik moest eerst voor mezelf uitmaken wat ik wil.

Wel, dit wil ik. Als we geen relatie kunnen hebben, wees dan mijn vriend. En ik zal je vriendin zijn, je beste misschien wel, want op mij kan je steeds rekenen. Wil je doorgaan met je leven? Ik zal je niet tegenhouden, ik wil enkel dat jij gelukkig wordt.

En jah, misschien moet ik m'n eigen geluk wel maken.

Ik hou van mij

Bedankt allemaal, zonder jullie zou ik nu niet achterom kunnen kijken en dankbaar zijn voor wat ik samen met hem had. Dat neemt niemand me meer af.