Heb eindelijk eens goed geslapen. Ik was dan wel heel moe maar toch. Gisterenavond even een glas rode wijn gedronken op aanraden van een vriendin. Is natuurlijk niet altijd de bedoeling maar een slaapmutsje kan geen kwaad. Ik voel me vandaag wel goed. Ik geloof dat ik het langzaam allemaal ga accepteren. Ik mis hem ook minder dus dat scheelt. Inmiddels ben ik er ook uit dat ik iemand mis en niet zo zeer hem. Hebben jullie dat ook? Ik weet het niet zeker hoor maar mijn relatie slokte mij ook heel erg op. Ik had ook het gevoel dat ik langzaam aan het veranderen was. Ik werd toch wel een beetje afhankelijk en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Ik wil nu mezelf weer terugvinden en verder met mijn leven.

Oh het valt me allemaal zwaar. Ik zit er even helemaal doorheen. Heb de dip te pakken. Ik mis hem zo. Ik ben vanavond eens wezen stappen, maar ik vond er niets aan. Ik wil hem terug! En ook al weet ik dat dat niet gaat, ik mis hem gewoon! Oh waarom moet ik dit allemaal doorstaan?

Oh jeetje, ik heb zo'n strijd met mijn verstand en mijn gevoel. Ik weet soms gewoon niet wat ik moet doen. Enerzijds wil ik dat en dan weer dat. Ik ben mijn leventje weer enigzins aan het oppakken en dat gaat best aardig zolang ik maar niet alleen ben. Ik ben alleen heel erg bang dat ik hem plotseling ga tegenkomen. Dat zal een van deze dagen gaan gebeuren. En daar ben ik bant voor. Wat zijn mijn gevoelens, wat ga ik tegen hem zeggen? Alleen gedag of toch even vragen hoe het gaat. Ik weet het niet. Zal van de situatie afhangen maar ik ben zo bang. Ik hoop dat ik mezelf emotioneel in de hand ka

Ik ben weer een dag verder, heb me prima vermaakt vandaag maar nu ik thuis kom voel ik me zo klote. Ik mis hem zo erg! Ik kan niet begrijpen waarom het zo moest lopen. Er komt voor mij een spannende leuke tijd aan maar op deze manier kan ik er gewoon niet van genieten en dat is zo zonde. En dat allemaal omdat ik alles heb gegeven in een relatie en er niets voor terugkrijg. Ja een leuke tijd voor 14 maanden maar nu heel veel verdriet. Het valt me zo zwaar. Ik wil hem zo graag spreken maar ik moet voor mezelf kiezen. Ik hoop soms dat ie me terug wil maar ik weet (ver weg in mijn hoofd) dat dat toch nooit het geval zal zijn.

Ik heb toch ook maar besloten om een blog te maken zodat ik alles een beetje van me af kan schrijven. Vorige week is mijn relatie beeindigd door mijn vriend en het voelt zo klote. Iedere avond en iedere ochtend is zo zwaar. Ik voel me zo leeg en verdrietig. Ik zou zo graag willen dat ik me snel beter zou voelen maar dat heeft tijd nodig. Maar hoelang? Ik moet eigenlijk superveel doen maar het lukt gewoon niet ik kan me er niet toe zetten. Ik begreep 'het waarom' allemaal heel goed maar zelfs dat helpt volgens mij niet. Ik heb namelijk nu de vraag, jeetje waarom overkomt mij dit nou, ik was zo gelukkig.