Hoi Ione,

Ja dat is heel herkenbaar. Als ik terugkijk op mijn jaar van mijn relatie, dan ging ik helemaal mee in ZIJN leven. Denk ik na hoe hij zich eigenlijk in mijn leven verdiepte, dat besef ik dat hij dat niet eens zoveel deed (!). Ik ging mee met zijn leven, (hij had veel last van zijn scheiding), alsof het mijn eigen leven was.
Ik zag hem niet elke dag, maar we hadden wel elke dag veel contact, en het was alsof hij helemaal in mijn leven/in mijn "systeem" zat. De mailbox was de stem van hem als het ware geworden als we niet bijelkaar waren, en toen hij weg was staarde de box mij zo leeg aan dat ik alleen van het openen al eenzaam werd.

Nu moet ik mijn eigen leventje weer terug vinden. En proberen te bedenken hoe ik leefde en wat ik deed voordat hij kwam. Zo was ik al verweven met zijn leven. Het is net als wat jij zegt, het is ook het GEVOEL een relatie te hebben. Dat je ergens alleen kan zijn, maar je niet alleen voelt omdat je hem de avond weer ziet en het idee hebt dat er iemand IS.
Sterkte,
Geraldine.