Bij tijd en wijlen zit ik in een verwonderingsfase, waarbij ik allerlei dingen aanschouw en dat ook in perspectief probeer te plaatsen. Mijn gedachten dwalen af naar het fenomeen “tweelingzielen”.
Persoonlijk vind ik de benadering iets magisch hebben, wat mij zeker aanspreekt en daarom stof tot nadenken geeft.

Het onderwerp blijft me fascineren, evenals het wel of niet bestaan van “de ware”.

Een korte omschrijving van tweelingzielen:

Mijn brein draait weer overuren, en ik bevind me een beetje tussen Hawai en IJsland denk ik….qua gevoelsleven dan.
Inmiddels ben ik zo ongeveer 2 maanden zonder relatie en op ’t moment kan ik je zeggen…dat bevalt me eigenlijk best goed. Al zou ik zo voorlopig rond hobbelen, dan zou dat helemaal niet verkeerd zijn.
Maar ik zou ik niet zijn, als ik bij tijd en wijlen toch eens terug denk aan historie, tevens denkt aan het heden en ook zit te dagdromen over de toekomst…

En met dat laatste werd ik een beetje geholpen doordat recent manspersoon zomaar in mijn leven wandelde, zoals bij een

Thuis heb ik een boekje liggen, prachtig plaatje op de kaft. De oude vrouw moeder Theresa houdt een kleine pasgeboren baby tegen zich aan. Ik hou van dat portret.
Het staat voor groei, ontwikkeling, liefde, leven. Tenminste voor mij dan. Oud versus jong…beide kwetsbaar in een bepaald opzicht. Ik kan er naar blijven kijken. Schitterend.

Zal ik je wat geks vertellen? Ik dacht eigenlijk dat ik minstens even goed was als moeder Theresa.

Heel je leven blijf je in ontwikkeling, heel je leven leer je dingen.
Soms leer je verkeerde dingen, omdat je negatieve ervaringen hebt. Soms leer je hele goede dingen, omdat je positieve ervaringen hebt.
Ergens geloof ik erin dat je zoiets ook actief kan ‘zoeken’. Net zoals een zwartkijker, overal negatieve dingen ziet… zal een onervaren, of positief ingesteld iemand het al gauw wat rooskleuriger inzien

Dat bracht me bij het volgende; hoe kan je het best leren lief te hebben?
Jezelf liefhebben, je partner liefhebben, je familie… of wie dan ook..

Ken je het schilderij 'de schreeuw'?
Ik heb visueel nooit echt een mooi schilderij gevonden, maar het verhaal erachter raakt me.

Eigenlijk voel ik me de laatste tijd exact zo, een inwendige, pijnlijk, geluidloze schreeuw die een vertekend beeld geeft van de overige gevoelens en ervaringen.

Enige tijd geleden kwam ik hier terecht, struikelend over de drempel kwam ik de huiskamer binnen van de ldvd-site… als echte toeschouwer zag ik een groep onbekenden mensen die elkaar veel te bieden hadden. Iedereen kan zijn verhaal doen, en de rest luistert, bemoedigt, spoort aan, berust of activeert juist.

Een beetje verlegen ging ik zitten, op de eerste de beste stoel die ik tegenkwam en na enige tijd kwam het punt dat ik ook mee ging doen. Zo’n eerste start is nog best onwennig, dus begin ik maar bij het begin.. mij voor te stellen…

Doorgaans werkt bij mij alles, precies andersom dan 'normaal'...

Ik ben benieuwd wat vrijdag de 13e voor mij in petto heeft

Heeft iemand een idee?

O ja... voor de duidelijkheid.... vrijdag de 13e is over een uur...