Ken je het schilderij 'de schreeuw'?
Ik heb visueel nooit echt een mooi schilderij gevonden, maar het verhaal erachter raakt me.

Eigenlijk voel ik me de laatste tijd exact zo, een inwendige, pijnlijk, geluidloze schreeuw die een vertekend beeld geeft van de overige gevoelens en ervaringen.

Ik ben nog niet eens dertig en ik voel me gevoelsmatig dood gebloed, of op zijn minst in 'coma'. Alles wat goed aan mij is, heeft men iets slechts van gemaakt...terwijl het (nog steeds) gewoon goed is. Men heeft mij uitgescholden, genegeerd, geslagen, buitengesloten, als vuil behandeld, alle problemen op mijn bord geschoven (terwijl ik niets, maar dan ook niets met de problemen te maken had/heeft).
Zelfs mijn algemene belangen, in het kader van familie en gezondheid werden op alle vlakken besmeurd met vuil en negativiteit.
Mijn mond werd gesnoerd en als ik niet precies 'deed' wat men wilde, dan werd ik bedreigd, expres vernederd en publiekelijk respectloos behandeld.

En al die tijd, heb ik precies voor deze mensen alleen maar het beste gegeven, zodat men in alle opzichten niets te kort kwam.
Ik heb geholpen, gesteund, problemen opgelost, zakelijke en financiele belangen behartigd, ik ben gastvrij geweest en heb alle problemen stuk voor stuk opgelost, heb een ieder in zijn/haar waarde gelaten, heb in publiek hen altijd beschermd en gesteund, vertaald, gewerkt, ondersteund en altijd de positieve dingen van alles belicht.

Maar de grootste pijn komt door wat mijn eigen partner mij heeft aangedaan. Hoe goed ik ook ben, ik werd in alles met zwarte ogen bekeken en naar beneden gehaald. De jaloezie van zijn familie, omdat mijn partner helemaal tot over zijn oren verliefd was op mij...daardoor dachten ze dat ze hun familie-lid zouden verliezen en werden zwart van jaloezie. Ik werd afgeblafd, bestrafd en als vuil behandeld. En ik bleef positief, want ik dacht dat mijn partner achter mij stond. Maar mijn eigen partner ging mee doen en veroorzaakte zelfs nog zwartere visie op dingen. Hij ging schreeuwen, schelden, vernederen, werd respecloos en bleef ordinair en vulgair praten en gedragen, ging mij beschuldigen van gedrag wat hij zelf vertoonde zelfs in zoverre dat zijn jaloezie zich keerde op alles wat met mij te maken had....puur om mij af te stoten en weg te duwen.
In het begin was het geen probleem voor mij, want ik zag dat het afstoten en wegduwen precies was omdat hij mij zo graag in zijn armen wilde houden en zo graag bij zich... voor altijd.
Dus bleef ik vechten, en bleef ik er in geloven. In hem, in de toekomst...

Maar het zwarte gedrag, werd een zwarte denkwijze.... een zwarte projectie om alles in zijn leven zo te draaien dat ik overal de oorzaak van werd. Alle positieve dingen, hoe groot of klein ook, werden zelfs zwart gemaakt of werd gezegd en geloofd dat dat door 'anderen' kwam en zeker niet door mij. En ik werd zondebok, slachtoffer van alle slecht.
Mijn grote bereidheid om te vechten, mijn oneindige geloof in goedheid werd belachelijk gemaakt en in alles zwart gemaakt en de grond in getrapt. In alles.

Zodat de zwarte denkwijze kon zegenvieren en in alles zwart kon blijven.
En telkens werd gezegd dat de zwarte omgeving door mij zwart werd. Want de herhaaldelijk uitgesproken theorie was, dat als ik wit was dat dan alles wit zou zijn....er niet bij stil staande dat wit heel makkelijk zwart te maken is, maar het witte kan zwart niet zomaar overheersen. En als men zwart als kleur verkiest, zal men altijd zorgen dat daar veel meer van aanwezig is en het zelfs het zwarte willen 'zien' in een ander... zelfs al is diegene stralend wit...

Eerlijk gezegd? Ik moet uitkijken dat het zwart van anderen mij niet zoveel 'besmet', want ik merk dat dat de oorzaak is van mijn coma.

Zodra ik niet in de omgeving vertoef en gewoon mijzelf ben en met kinderlijke blik de wereld in kijk, met een ondeugende lach en een ietwat impulsieve aard zo af en toe... dan heb ik het het meest naar mijn zin. Dan geniet ik.
En mensen genieten dan van mij. De wereld om mij heen begint te leven.... simpelweg omdat ik leef. En zo hoort het.