Thuis heb ik een boekje liggen, prachtig plaatje op de kaft. De oude vrouw moeder Theresa houdt een kleine pasgeboren baby tegen zich aan. Ik hou van dat portret.
Het staat voor groei, ontwikkeling, liefde, leven. Tenminste voor mij dan. Oud versus jong…beide kwetsbaar in een bepaald opzicht. Ik kan er naar blijven kijken. Schitterend.

Zal ik je wat geks vertellen? Ik dacht eigenlijk dat ik minstens even goed was als moeder Theresa.
Ja, kijk maar niet zo verbaasd…diep in mijn hart vindt ik mezelf heel wat. Oprecht, betrouwbaar, loyaal, betrokken bla,bla,bla (de ruimte vult zich met mijn Ego)
En al hetgeen dat mis ging in mijn leven, nou…dat was toch zeker niet door mijn fout ?!?
Altijd van de ander. En blijkbaar was dat geloofwaardig, want ikzelf was er zo van overtuigt dat mijn omgeving er ook van overtuigt was. Blijkbaar heb ik overtuigingskracht… (Ego weer een cm gegroeid)

Maar eerlijk gezegd is mijn Ego ontploft en zit ik met opgetrokken knieën op mijn huge mountain of ego-puin te filosoferen what went wrong…

Ik heb geen idee in wat voor fase ik zit. De puberteit is al voorbij geloof ik.., voor de overgang is het nog te vroeg denk ik. Ik ben iets ‘in-between’ , maar geloof me dat is ook niet alles. Vallen, opstaan, vallen, opstaan. Mijn neefje van 1 doet dat toch een stuk flexibeler, dan zijn tante.
Dus kijk ik maar wat vaker naar hoe dat jonge ventje het doet… one babystep at the time…
Hij kan nu al lopen

….nu ik nog…