Dit ging over leren liefhebben...

Voelen is weer een ander verhaal. En dan kun je je ook nog afvragen of je bedoelt, emoties voelen of sensaties voelen.
Met de laatste bedoel ik, of iets warm of koud is, hard of zacht etc. Ook dit kan niet alleen met je vingertoppen, maar ook van binnen. Teigetje is lerende hierin
Emoties (niet) voelen is vaak een kwestie van teveel. Een bekend overlevingsmechanisme is om die hele bende dan maar helemaal af te sluiten cq niet meer te voelen. Zeker kinderen van gestoorde psychiaters zouden daar best eens last van kunnen hebben
Wil ik het best nog eens met je over hebben als je dat wilt. Boek daarvoor zou kunnen zijn, De stem van je lichaam, van Peter Levine. Niet dat je dan kan voelen, maar snap je misschien waarom die auto een wiel lijkt te missen

groetjes
Teigetje

Mooi thema weer, Imagine. As always.

“Wat een pak slaag is, dat weten we wel. Maar wat liefde is, daar is nog niemand achter gekomen”, schreef de dichter Heinrich Heine ooit. Oscar Wilde stelde, vrij vertaald, dat waar verliefdheid begint, er ergens ook de overwinning zegeviert van hoop op zelfkennis. Liefde als een soort ‘spiegel’, dus.

Al eeuwenlang, op de zogenaamde ‘laboratoria van de Hartstocht’, houden wij Menschen ons bezig met het doorgronden van de natuurwetten van onze gevoelens. We onderzoeken, bestuderen, verklaren, psycho-analyseren, ervaren en ‘bedrijven’ de Liefde. Het blijft een haast onmogelijke missie om iets zo onmeetbaar als liefde aan ‘studies’ te onderwerpen.

Wat kleiner samengeknepen en geplaatst waar het dit forum betreft: ik geloof dat ‘liefdesverdriet’ eerder een samengebalde bron is van diverse emoties, waarbij ik zelfs zo ver durf te gaan dat het in vele gevallen eerder als een katalysator lijkt te werken die, wanneer je door een breuk ineens weer op jezelf terug wordt geworpen, allerlei sluimerende, onverwerkte issues, trauma’s en schreeuwende behoeftes genadeloos blootlegt.

Dat je ineens gedwongen wordt om jezelf weer onder ogen te komen, in al je emotionele naaktheid. Niemand en niets waar je je meer achter of mee kan verstoppen. Het is niet voor niets dat een relatie en het hebben van een partner, vaak afleidend werkt op het ‘werk’ dat je emotioneel zelf nog te verrichten hebt. Dat de valkuil kan zijn, dat je je liever richt op die ander, dan op jezelf. Waar voorheen nog gold “wie ben jij?”, om van daaruit je eigen startpunt te markeren “wie moet ik zijn?”, blijft er alleen nog maar over: “wie ben ik nu nog?”.

Kan een beangstigende vraag zijn, in je eentje.

Ik denk, en dan ga ik voor de eerlijkheid alleen van mijzelf uit, dat er maar een gedeelte echt toe te schrijven is aan puur het ‘verdriet om (verloren) liefde’—en de rest terug te leiden is naar wat er aan je verschijnt wanneer dat voorheen veilige ‘pleistertje’ (de relatie, de partner, de droom, de toekomst) ruw van je wordt afgetrokken.

Ieder Mensch hunkert. Hunkering om gezien te worden, gehoord. Erkend te worden. Bemind te worden. De behoefte, of de verwachting, om met een ander te kunnen versmelten. ‘Jij & ik, wij, tegen de hele f’king wrede wereld, schat’.

Wanneer wij iemand ontmoeten, bij wie deze hunkering wordt bevestigd—en daarmee aan tegemoet wordt gekomen, dan valt over een samenzijn iets ‘mystieks’. Niks zo bezielend en tegelijkertijd ook overweldigend dan het besef dat je het voorwerp van iemands affectie en liefde bent. Van alle menschen, ben jij het geworden. Jij. Je bent gezien, erkend, je wordt bemind.

Bingo.

Tenzij wij hier een ‘verlicht’ iemand in ons midden hebben die in staat is (geweest) tot onvoorwaardelijke liefde (dus liefde zónder voorwaarden, lees: zonder verwachtingen), geloof ik dat de meesten van ons in meer of minder mate (een) liefde (heeft) beleefd waar, zij het uitgesproken of juist verscholen, onder het oppervlakte allerlei verwachtingen, behoeftes, wensen en verlangens aanwezig zijn. Wanneer twee mensen samen komen, kan het een behoorlijk onaangename constatering zijn om toe te moeten geven dat je partner een op zichzelf staand persoon is en dat de gepoogde versmelting dus grenzen heeft. Iemand ‘leren kennen’ is niet altijd een aangenaam proces wanneer je ‘per ongeluk’ op bedreigende verschillen stuit.

Vanuit dat vertrekpunt, is de vraag ‘in hoeverre is de pijn en het verdriet dat vastgeknepen zit in ‘liefdesverdriet’, écht geheel en alleen ‘liefdesverdriet om een verloren relatie, partner”, interessant. De universele, romantische liefde verklaart “Ik zal je liefhebben om alles dat jij bent”. Waarbij een liefde geen voorwaarden heeft, geen grenzen trekt en aanvaarding en verdraagzaamheid belichaamt. Maar de battles die geliefden voeren, toont aan dat ‘liefde’ vaak en waarschijnlijk meestal, helemaal niet zuiver bestaat. Er blijft een kloof bestaan tussen ons ideaalbeeld van liefde enerzijds en anderzijds, de werkelijkheid die zich hand in hand met de tijd aan ons openbaart.

Liefdesverdriet. Ik geloof dat het de ontzetting is van het besef dat je ineens de zweertjes ziet zitten van de diepgewortelde emotionele splinters in jezelf waarvan je dacht die te hebben verwijderd.