Ik wil niet blijven wachten op de dagen dat je moeite voor me doet omdat ik heel diep van binnen weet dat die dagen niet meer zullen komen.
Ik kan voor je blijven vechten maar het heeft geen zin want ik zal iedere keer weer opnieuw verliezen.
Dus ik geef op! Al weet ik dat het ontzettend lang zal duren om die keuze te accepteren.

Het hoge woord is er uit!
Chantal,de "dame" die getrouwd zou zijn volgens mijn wederhelft bleek in scheiding te liggen.
Mijn (nog) man was haar klankboard en een luisterend oor met waar nodig een arm om haar heen.
Ik ben van mening dat daar nog geen kwaad geschied,zelfs niet als het om Chantal gaat.
Helaas bleef het niet bij de troost van een arm en is er gekust,gezoend,gevoeld en geknuffeld.
Ik was dus toch niet gek.
Hij wil niet met haar verder en wat er gebeurt is stelde voor hem niets voor.
Helaas voor hem heb ik er wel moeite mee.

Het gesprek,het verliep anders dan ik verwacht had. Ik dacht hij begint en als het mijn beurt is dan doe ik mijn zegje.
Helaas vond de therapeut dat ik moest beginnen omdat hij de vorige keren al begonnen was.
Oeps!
Toch maar de daad bij het woord gevoegd en gezegd dat ik het niet meer zie zitten.
Dat kwam behoorlijk rauw op zijn dak (denk ik) want hij vroeg me nog 2x wat ik precies bedoelde met niet meer zien zitten. Ik herhaalde tot 2x toe dat de relatie van mijn kant over en sluiten is.

Morgenmiddag hebben we een gesprek bij de relatietherapeut.
Normaal zie ik daar als een berg tegen op maar deze keer niet.
Hij mag als eerste zijn zegje doen. Ik zal er naar luisteren en niet boos worden.
Als ik mijn zegje mag doen dan zal ik zeggen dat ik onze relatie definitief beeindig.
Ik heb hem nadat hij terug was van de beurs gezegd dat ik hem wat wilde vragen maar dat het beter zou zijn om het morgen te doen want hij was moe en ik had geen fijne dag ivm Chantal die de hele dag bij hem was.
Vanmorgen stelde ik hem de vraag.

Afgelopen zaterdag hebben we de verjaardag van onze middelste gevierd. Een huis vol visite. Vrienden,familie,kennissen en buren.
Het viel me zwaar om toneel te spelen maar wilde er vooral voor m'n kind een gezellige dag van maken en dat is best goed gelukt. Toen de laatste visite naar huis ging rond de klok van 20.00 uur ben ik op gaan ruimen om vervolgens een hete douche te nemen. Daarna naar bed gegaan,is was zo ontzettend moe.
De volgende dag (zondag) hadden we een verjaardag in Zeeland. Dat is voor ons zo'n 1,5 uur sturen dus best een behoorlijke rit.

Na lang wikken en wegen toch besloten om te vechten voor onze relatie. Ondanks al het verdriet dat ik heb gehad.
Relatietherapie zou ons kunnen helpen. Nou ben ik niet zo van de therapieeen en psychologen maar ik was bereid om ver te gaan dus relatietherapie! Het begon wat moeizaam maar na een paar sessies zag het er een stuk rooskleuriger uit. Het werd weer leuk en gezellig en de liefde stroomde weer. We zijn zelfs een weekje op vakantie geweest en dat was geweldig,fantastisch,zoals het hoort te zijn.
Ik was weer helemaal happy en kon weer genieten van het leven.
Totdat...

Mijn vorige blog was van 2013 en ik heb gevochten voor mijn relatie, alsof mijn leven er vanaf hing, het ging stukje bij beetje beter en beter en ik durfde langzaam weer gelukkig te zijn totdat....mijn man vorige week uit of the blue zei: Mijn tank is leeg, mijn gevoelens voor jou staan op een laag pitje, ik hou nog wel van je maar ben net zo lief single.
Alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg! Had ik ergens iets gemist? Waarom had ik niets gemerkt, geen signalen opgevangen, waar komt dit ineens vandaan?