Na lang wikken en wegen toch besloten om te vechten voor onze relatie. Ondanks al het verdriet dat ik heb gehad.
Relatietherapie zou ons kunnen helpen. Nou ben ik niet zo van de therapieeen en psychologen maar ik was bereid om ver te gaan dus relatietherapie! Het begon wat moeizaam maar na een paar sessies zag het er een stuk rooskleuriger uit. Het werd weer leuk en gezellig en de liefde stroomde weer. We zijn zelfs een weekje op vakantie geweest en dat was geweldig,fantastisch,zoals het hoort te zijn.
Ik was weer helemaal happy en kon weer genieten van het leven.
Totdat...
Een nieuwe medewerkster op kantoor bij mijn partner. Geen probleem zou je denken.
Hij moest haar in werken dus had het wat drukker dan normaal.
Ik zocht er niets achter,waarom zou ik,het was weer koek en ei tussen ons.
Ik merkte dat hij thuis wat stiller werd,minder open en als ik wat vroeg dan kreeg ik wat minder uitgebreid antwoord.
Het viel me op dat hij af en toe weg liep als zijn telefoon ging,dat had hij nooit eerder gedaan.
In mijn hoofd gingen alarmbellen rinkelen.
Na een paar weken heb ik hem gevraagd naar de nieuwe medewerkster. Een jonge meid van net 30,gelukkig getrouwd. Oke,ik liet liet het rusten.
Maar er bleven alarmbellen rinkelen.
Hij gaat regelmatig op bezoek bij klanten en zij gaat mee. Buiten werktijd om is er telefonisch contact,wel werkgerelateerd maar waarom kan het niet tot de volgende dag wachten...
Weer ga ik een gesprek met hem aan betreft haar. Ze blijkt goed te functioneren en hard te werken.
Prima maar het zit me dwars en dat vertel ik hem zonder hem ergens van te beschuldigen.
Er is niets aan de hand,alles is verklaarbaar maar mijn alarmbellen blijven maar rinkelen.
Dan verhuizen ze naar een ander kantoor. Overal wordt bezuinigd dus ook daar moeten ze eraan geloven en het wordt een kleiner kantoor. Haar bureau komt aan zijn bureau te staan.
Ik zeg op een avond tussen neus en lippen door dat ik binnenkort wel even kom kijken naar het nieuwe kantoor. Dat is goed,doe volgende week maar zegt hij.
Prima denk ik! Ik denk dan kan ik haar gelijk ontmoeten,weet ik misschien iets meer of juist niet.
Blijkt dat ze die week op vakantie is. Toeval? Geen idee!
Toch nieuwsgierig dus ik haar op FB opgezocht. Wat schetst mijn verbazing,deze dame is niet getrouwd.
Ik breng het ter sprake want ik voel me genaaid. Hij zegt,ze is pas gescheiden...pas....ze werkt er pas een maand maar het zou kunnen.
Een week later bel ik hem op om iets te vragen en zij neemt de telefoon op.
Met Chantal....ik was verrast alleen niet aangenaam!
Ik vroeg haar of ik hem aan de lijn kon krijgen. Zegt ze. IK zal even kijken of hij tijd voor je heeft.
Ik ontplofte zowat!
Uiteindelijk krijg ik hem aan de telefoon en stel de vraag.
Die avond vraag ik waarom zij zijn telefoon opneemt en dat ook nog zegt dat ze moet kijken of je tijd voor me hebt.
Nou daar moet ik niet moeilijk over doen.
Het wordt afgedaan als gezeur.
Ik wordt beticht van achterdochtigheid.
De situatie escaleert een paar dagen later als ik thuis kom van een afspraak in het ziekenhuis en ik hem met haar aantref bij ons huis. Hij was zijn brood vergeten zei hij en dat kwam hij even halen (met haar). Het kan maar het voelde niet goed. Ik zag haar in zijn auto zitten maar ik werd niet aan haar voorgesteld. Daar sprak ik hem dezelfde avond op aan. Hij had er niet bij stilgestaan.
Ik begin er genoeg van te krijgen zeg ik tegen hem.
Hij beweert dat er niets speelt en dat ik spoken zie.
Ik vraag hem of hij er nog onvoorwaardelijk voor wil gaan zoals we dat hebben afgesproken tijdens een van de sessies bij de relatietherapeute.
Hij weet het niet want hij zegt jij vertrouwt me niet. Ik zei ik heb je altijd vertrouwt,je nooit ergens van beschuldigd en je nog nooit gecontroleerd....dus waar baseer je dat op?
Je vertrouwt me niet met Chantal. Ik zei er klopt iets niet,mijn alarmbellen rinkelen en jij doet het af als gezeur.
Het wordt een behoorlijke ruzie en de dag erna maakt hij een afspraak met zijn advocaat.
Ik werd gek! Ik wilde me niet verlagen maar deed mijn uiterste best om ervoor te zorgen dat hij die afspraak zou cancelen. Dat zou hij niet doen. Ik zat er helemaal doorheen,hij wilde uit elkaar.
Dat was wel het laatste dat ik wilde,heb me rot gevochten sinds 2007 en hij beslist zomaar even dan het definitief klaar is. Heb er een nacht niet van geslapen. De volgende ochtend heb ik gezegd dat hij het maar door moet zetten en dat ik ook een advocaat in de arm zou nemen. Ik opperde nog mediator maar dat zag hij niet zitten.
Afgelopen zaterdag zocht hij weer toenadering en wilde er toch vanaf zien.
Ik ergens blij maar ergens ook niet. Mijn gevoel was happy want ik hou ontzettend veel van hem maar mijn verstand zei,nee nu is het klaar. Zondag hebben we ondanks wat er speelt een leuke dag gehad,kreeg een knuffel van hem en hij kwam bij me zitten,dat was wel heel iets anders dan een paar dagen daarvoor. Het voelde supergoed mijn het stemmetje in mijn hoofd zei dat het niet goed was.
Toen ik zondagavond toenadering zocht wees hij me af,hij was moe.
Het is alsof ik in een achtbaan zit,mijn hoofd is moe en kan het niet meer volgen.
Mijn hart wil hem niet kwijt.
In tweestrijd