Afgelopen zaterdag hebben we de verjaardag van onze middelste gevierd. Een huis vol visite. Vrienden,familie,kennissen en buren.
Het viel me zwaar om toneel te spelen maar wilde er vooral voor m'n kind een gezellige dag van maken en dat is best goed gelukt. Toen de laatste visite naar huis ging rond de klok van 20.00 uur ben ik op gaan ruimen om vervolgens een hete douche te nemen. Daarna naar bed gegaan,is was zo ontzettend moe.
De volgende dag (zondag) hadden we een verjaardag in Zeeland. Dat is voor ons zo'n 1,5 uur sturen dus best een behoorlijke rit.
Ik zat er nogal dubbel in,zou het wel goed gaan,hoe zou de sfeer zijn maar ook fijn om samen te zijn.
Het is me alles mee gevallen,de kids waren lief en m'n man deed normaal. Gewone gesprekken,geen zware gespreksstof. Ook op de verjaardag ging het prima.
Mijn man reed heen en ik reed terug en we waren de wijk nog niet uit of de kids lagen te slapen en niet veel later viel mijn man ook in slaap.
Eenmaal thuis gekomen heb ik de kinderen op bed gelegd en ben op de bank geploft. Toch een soort van ontlading na al die spanningen van de afgelopen tijd. Zowaar een gezellige dag gehad,een gezellig weekend gehad.
Vanmorgen vroeg is hij vertrokken,hij is Chantal op gaan halen en ze zijn naar België gereden. Rond deze tijd zullen ze er ongeveer aankomen.
Zelf heb ik de oudste twee naar school gebracht,eerst schooldag voor de middelste dus best spannend.
Daarna boodschappen gedaan en de wasmachine draait dus goed bezig.
Toch heb ik er geen vrede mee,heb geen rust in mijn hoofd.
Hoe graag ik ook wil geloven dat er niets speelt,dat het gewoon collegae zijn en dat ik me geen zorgen hoeft te maken...het knaagt en vreet aan me.
Zou het nog goed komen of is het een verloren zaak,mijn gevoel ligt nog steeds 200% bij hem maar mijn verstand zegt dat het niet meer goed komt. Dat het game over is.
Is het angst of realiteit.
Ik zal het moeten afwachten,ik heb hier geen zeggenschap in.
Hij weet niet of hij verder wil en ik weet niet of ik verder kan en mag.
Onzekerheid is killing