Morgenmiddag hebben we een gesprek bij de relatietherapeut.
Normaal zie ik daar als een berg tegen op maar deze keer niet.
Hij mag als eerste zijn zegje doen. Ik zal er naar luisteren en niet boos worden.
Als ik mijn zegje mag doen dan zal ik zeggen dat ik onze relatie definitief beeindig.
Ik heb hem nadat hij terug was van de beurs gezegd dat ik hem wat wilde vragen maar dat het beter zou zijn om het morgen te doen want hij was moe en ik had geen fijne dag ivm Chantal die de hele dag bij hem was.
Vanmorgen stelde ik hem de vraag.
Hij moet binnenkort weer op zakenreis,deze keer naar Kenia.
Ik vroeg hem vanmorgen of het de bedoeling is dat Chantal ook mee gaat.
Hij reageerde als volgt.
Als ik vind dat ze erbij moet zijn dan gaat ze mee en anders niet.
Ik vroeg hem welke reden er zou kunnen zijn dat ze mee naar Kenia zou gaan.
Hij zei geen dus ik was opgelucht.
Helaas kwam vlak daar achteraan dat Kenia niet nodig was maar dat ze wel mee gaat naar Spanje en naar Portugal.
Ik kan dit gewoon niet langer accepteren.
Ik vroeg hem nog met welke reden ze mee gaat.
Hij zei dat maakt toch niet uit,ik wil dat ze mee gaat.
Ik ben niet boos geworden op hem hoewel ik van binnen ontplofte.
Boos,woedend,teleurgesteld en verdrietig maar ik liet niks merken.
Morgen,morgen is het mijn beurt.
Ik kies ervoor om veel verdriet te hebben,een lange lijdensweg en een zure appel maar alles beter dan keer op keer weer de pijn en het verdriet dat hij me aan doet.
Ik ga eraan kapot en dat wil ik niet en dat kan ook niet en dat gaat ook niet gebeuren.
Nu is het mijn beurt,mijn beurt om te vechten voor mezelf en de kinderen.
Het wordt een lange weg maar een weg naar de toekomst die er hopelijk rooskleurig uit zal zien.