Na 9 maanden zonder hem...
Vandaag precies 4 jaar geleden...ook tijdens de Olympische winterspelen...op de verjaardag van zijn middelste zoon...toen hadden we, nadat hij 2 maanden zo zijn best heeft gedaan mij te veroveren...voor het eerst gezoend en was dit dus "onze" datum.
Vandaag heeft het wel een paar keer door mijn hoofd gespeeld.

Zo...dat was dan 4 jaar geleden...ik mag er best wel even bij stilstaan, ik moet het jaar van "alleen zijn" tenslotte nog rond maken. Nog 3 maanden en dan ben ik 1 jaar alleen..en ik had het nooit gedacht..maar deze dag ga ik echt vieren!

Lieve ldvd-ers,

Ruim 8 maanden later...en het gaat heel goed met me. Een lange weg, met zoveel eenzaamheid en verdriet..een strijd die maar niet op leek te houden, zoveel tranen, zoveel gemis. Het slecht voor jezelf zorgen, het niet kunnen slapen, of juist heel veel, heel slecht of niet kunnen eten, nergens meer plezier meer in hebben, elke minuut van de dag met je gedachten bij hem zijn..het jezelf afvragen of de ander jou ook zo mist....De meeste verhalen die hier geschreven worden zijn zo herkenbaar.

Heel veel sterkte allemaal deze feestdagen...weg met 2013...welcome 2014!

Lieve lezers,

Een half jaar......Hoewel hij zelden meer een gespreksonderwerp is......hoewel ik mijn belabberde weekenden nu beter weet af te wisselen met het mezelf vermaken thuis en af en toe een feestje of concertje.....hoewel ik eens per week wel bij vrienden ga eten of zij bij mij, hoewel ik de kinderen bijna wekelijks zie, om te horen en te zien dat zij zoveel plezier hebben in hun leven...hoewel ik erg tevreden ben met mijn baan, werkend in een heel fijn hecht team.......hoewel het dus zoals ik het nu zo opschrijf eigenlijk best in balans is...mijn leven......

...bah...al dagen..misschien wel weken aan het bedenken of ik hem ga feliciteren of niet. En wat zou ik dan sturen> Een kaart ? (geen kaart gekocht want stond niet achter deze optie)...een e-mail?..ik zou niet weten wat ik moet emailen..en trouwens...dat geld ook voor de tekst van een app of smsje...Dus so far nog niks gestuurd....Nog 3 uur en dan is zijn verjaardag alweer om...Bah...dat het me na bijna 5 maanden nog zo erg bezig houdt. Nee...geen felicitaties, helemaal niks ga ik sturen.

De draai om alleen met mezelf in huis te leven gaat langzaam, heel langzaam, beter. De eenzame momenten zijn draaglijker..draaglijker omdat ik weet dat de tranen straks wel weer op zijn..zoals elke avond.
Nog elke dag met een kant-en klaar maaltijd voor de buis..maar ik eet tenminste..lekker gezond eten koken komt straks wel weer...straks..2014..was het maar zo ver...dat ik dit rampjaar kan afsluiten.
Ik troost mezelf met dat alles wat ik wel heb, alle zegeningen tel ik elke dag.....maar damn...wat is het moeilijk, wat is het eenzaam