Na het onverwachte weerzien met mijn ex donderdag (knipperlicht relatie is 2 mnd over, laatste 3 weken geen contact gehad) en het telefoongesprek wat daarop volgde, waarin hij aangaf uit zijn doen te zijn door ons weerzien... heb ik hem gevraagd na te denken over wat dat dan precies betekende. Zocht hij toenadering door mij dit te zeggen? Moest hij het gewoon even kwijt? Wilde hij hier iets mee, kon hij hier iets mee? Ik vroeg hem om zondag weer contact te hebben en dat is inmiddels gebeurd.

Nadat ik gisteren mijn ex tegen het lijf liep, zet ik hier voor mezelf (en jullie) alle kernpunten even op een rijtje.

En soms, overvalt het je opeens.

Ik ben al aardig op weg. Het is nu meer dan 2 maanden uit, de laatste 2 weken geen contact op mijn verzoek. Nog geen één keer heb ik de drang gehad om hem te contacten omdat ik weet dat het riedeltje dan helemaal weer overnieuw begint. En dat is niet wat ik wil Daarentegen probeer ik naar mezelf te kijken, hoe ik in het leven sta en hoe ik mijn eigen leven gemakkelijker kan maken. Het ging best aardig.

Denk je aan mij? Ik wel aan jou.
Mis je me? Ik mis jou wel.

Ik zou je zo graag even bellen. Gewoon even je stem horen en gezellig kletsen. Aan de andere kant ben ik een beetje boos op je en voel ik me in de steek gelaten.

Ik wil niet degene zijn die contact zoekt. Ik heb tenslotte vorige week zelf het contact verbroken. Dit keer wil ik de touwtjes in handen houden. Ik voel ergens dat de consequentie is dat het dan ook echt voorbij is nu. Voorheen was ik vaak degene die contact zocht en dan begon het weer tussen ons. Nu, loslaten.

Vandaag precies een week geen contact, nadat ik het vorige week heb afgekapt. Het voelt een beetje dubbel. Gisteren heb ik je heel erg gemist, maar het besef komt steeds meer. Dát je niet opeens zomaar voor mijn deur staat om te zeggen dat je me terug wilt. En als dat toch gebeurt, dan is het voor mij de kunst om nee te zeggen. Een van mijn doelen waar ik aan werk.