Na het onverwachte weerzien met mijn ex donderdag (knipperlicht relatie is 2 mnd over, laatste 3 weken geen contact gehad) en het telefoongesprek wat daarop volgde, waarin hij aangaf uit zijn doen te zijn door ons weerzien... heb ik hem gevraagd na te denken over wat dat dan precies betekende. Zocht hij toenadering door mij dit te zeggen? Moest hij het gewoon even kwijt? Wilde hij hier iets mee, kon hij hier iets mee? Ik vroeg hem om zondag weer contact te hebben en dat is inmiddels gebeurd.

Het telefoongesprek
Hij belde redelijk vroeg, ik liet hem eerst zijn verhaal doen. Hij gaf aan dat hij zich gisteren besefte dat hij er nu niks mee wil en kan, als in de vorm van een relatie. Het was weg ge-ebt, hij voelde zich gisteren alweer beter na ons weerzien. Bijtend op mijn kiezen hoorde ik het verhaal aan en deed ik daarna mijn verhaal. Dat het vertrouwd voelde en dat dit gevoel niet zomaar weggaat, maar dat er nog steeds de afstand is. Dat het niks kan worden etc. Toen ik dat zei, stond ik daar wel achter. Stiekem had ik van zijn kant iets anders willen horen, ook al weet ik dat ik daar diep van binnen nog niet klaar voor ben.

We hadden het er over om nog iets leuks te gaan doen vandaag. Ik gaf aan daar toch even over na te willen denken en zou hem terug bellen na het douchen. Eenmaal opgehangen heb ik keihard zitten janken en dacht ik al snel hem niet te willen zien. Ik ging douchen en belde hem terug met die mededeling, waar ik voor 95% achter stond. Iets in me wilde hem namelijk wel zien, maar ik was trots op mezelf dat ik nee had gezegd.

Nou... daar komtie, eerlijk en oprecht:
Hoe sterk dat ik de afgelopen weken was, naar mezelf toe en naar lotgenoten op dit forum toe, zo zwak heb ik me een uur later toch bewezen.

Ik kroop achter mijn laptop en begon aan het eerste gedeelte van dit verhaal. En opeens.... Ik weet niet wat er in me gebeurde, maar opeens had ik het idee dat ik tóch naar hem toe moest gaan. Ik kon mezelf niet meer op andere gedachten brengen..... Het gevoel dat ik moest gaan was intens sterk. Ik was verloren.

Daar ging ik... Leukste jurkje aan en de auto in. Onderweg dacht ik steeds.... Ik kan nu nog omdraaien.... Maar het gevoel dat ik móest gaan bleef sterker. Alsof ik me moest bewijzen.

Ik kwam aan bij zijn nieuwe huis (het huis wat we samen op het oog hadden, een bouwval waar veel aan moet gebeuren) en hij was wat aan het opruimen. We dronken koffie (nooit wist hij wat ik in mijn koffie had, en nu opeens wel...) en praatten, over ons en ook over van alles en nog wat. Ik zat in tweestrijd, als ik langer bleef, dan wist ik dat we met elkaar naar bed zouden gaan. We hadden het hier ook openlijk over. Ik werd emotioneel en zei dat ik dat niet aan zou kunnen. Hij troostte me en het was fijn om in zijn armen te zijn.... Zo fijn.... Zo vertrouwd.... Zo intens... We hadden het over respect... Hij zei me niet te willen verleiden vanuit respect... Opeens ging er een knop om en wilde ik het toch. Alsof ik me moest bewijzen...

Vrijpartij
We reden waar het appartement waar hij nu nog woont en hebben de beste vrij partij ooit gehad, intens en heftig meer dan ooit. En daarna werd ik nietverdrietig (wat ik van te voren wel een beetje had verwacht). Maar ik besefte me opeens dat ik wéér in zijn wereldje was, waar alles om hem draaide en minder om mij. Hetzelfde als in onze relatie...? We waren 8 van de 10 keer in zijn wereldje, met zijn familie/vrienden, in zijn appartement, met zijn spullen, luisteren naar zijn verhalen, zijn ideeën, we gingen naar zijn restaurantjes, varen met zijn boot, op vakantie naar zijn vakantiebestemming... Ik heb dit altijd gerespecteerd, hij is wie hij is en ik wist dit. Hij was altijd heel goed voor me hoor, begrijp me niet verkeerd, hij betaalde vaak en wilde dat ik het ook naar mijn zin had, walste nooit compleet over mij heen, maar had het wel graag op zijn manier.

Connectie?
Na de vrijpartij voelde ik geen connectie of zielsverwant. Was er ooit wel zoveel meer dan alleen heftige vrijpartijen? Van mijn kant wel... ik heb altijd geluisterd, gesteund, gezorgd, geregeld, geadviseerd... Tuurlijk weet hij wel dingen van mij, waar hij weleens aan refereert in gesprekken, maar wist hij wel wat er écht diep van binnen in mij omging? Wat ik dacht en wat ik voelde? Was hij écht een maatje voor mij door dik en dun, of was ik dat meer voor hem? Hadden wij wel echt die connectie en die klik?

'Oppervlakkig' gezien houden we van dezelfde dingen: hetzelfde eten, erop uit, filmpje kijken, terrasje pakken. Ik bedoel hiermee niet dat hij oppervlakkig is als persoon, want als er iemand nadenkt over het leven en over de wereld, dan is hij het wel.

Toen ik hem vroeg of we eigenlijk wel écht een connectie hadden, refereerde hij aan de 'oppervlakkige' dingen waarvan we allebei houden. En zei hij na een paar minuten 'ik ben meer een mannen-man, ik begrijp vrouwen meestal niet'.

Afscheid
We aten wat en ik besloot te gaan, ik wilde weg. Ik was niet boos of verdrietig, voelde me eerder weer wat sterker dan vóór de vrijpartij... Toen gebeurde er nog iets onbenulligs waarin naar voren kwam dat hij alleen aan zichzelf dacht. En ik flapte er uit: 'je denkt toch altijd alleen aan jezelf'. Niet in de zin dat hij me verwaarloosde, maar meer met zijn wereld/ding, zoals eerder besproken. Ik zag dat zijn gezicht een klein beetje vertrok, hij zei er niks op terug en deed gewoon normaal tegen me. Maar ik denk wel dat hij het heeft opgevat en het niet leuk vond wat ik zei. We namen normaal afscheid, met een kus en een 'het ga je goed'.

Op de terugweg had ik meer gemengde gevoelens en gedachten:
- Ik had er beter aan gedaan door niet naar hem toe te gaan.
- ....maar dan had ik het inzicht misschien niet gehad over de 'connectie'.
- Ik heb hem gekwetst met dat laatste zinnetje.... maar eigenlijk is het wel zo!
- Ok, het was sterker als ik niet was gegaan, maar ik heb nu eenmaal die keuze gemaakt op dat moment, dus ik moet geen spijt hebben.
- Toch laat hij een open eindje door mij te vragen of ik zakelijk wat dingen wil doen (dit ga ik niet doen) + door te zeggen dat het op dit moment niks kan worden, maar misschien wel over een jaar.
- Is hij er dan niet eens klaar mee??? Hij zegt voorlopig alleen te willen zijn, maar uiteindelijk niet alleen te willen blijven. Door mij ook steeds toe te laten komt hij toch ook niet los?
- Ik heb nu niet meer hoop gekregen en het is geen stapje achteruit, ik kan gewoon verder met mijn leven zoals ik aan het doen was de afgelopen maand.
- We moeten gewoon geen contact hebben, elke keer als we contact zoeken, zitten we een paar dagen later weer bij elkaar.

En nu.....
Wat ik nu van plan ben? Weer compleet geen contact.... Elke keer met contact, zien we elkaar weer. Dit werkt gewoon niet. Ook niet na een paar weken. De aantrekkingskracht en het houden van blijft. Ik hoop écht écht dat mijn inzicht over de 'connectie' blijft. Een terugval in gemoedstoestand zal ik vast nog wel krijgen, maar: na regen komt zonneschijn. Ik hoop zo dat ik dit vanaf nu vast kan houden. Ooit moet het toch lukken om van hem los te komen??

Spreek me maar heel streng toe......