Nadat ik gisteren mijn ex tegen het lijf liep, zet ik hier voor mezelf (en jullie) alle kernpunten even op een rijtje.

Na 2,5 week geen contact op mijn verzoek, liep ik mijn ex, niets vermoedend, tegen het lijf. Er zwaaide iemand van een afstand, ik zag zijn gezicht niet, maar herkende wel zijn silhouette. Dichterbij naderend zag ik dat hij het zeker was...

M'n hart bonkte in mijn keel, m'n knieen werden week en we liepen op elkaar af. We begroetten elkaar met 3 zoenen en een beleefdheidspraatje. Ik vroeg of hij even wilde gaan zitten en hij zei "graag". Het liefst wilde ik hem natuurlijk om zijn nek vliegen en kusjes geven....

We praatten over van alles en nog wat en kwamen al snel op de breuk. Hij zei dat hij de laatste dagen veel aan me had gedacht en dat hij zich afvroeg wat hij eigenlijk heeft laten lopen nu hij me zo zag. (dit heb ik vaker gehoord van hem na onze eerdere breuken) Hij vroeg of ik nog een keer met hem uit eten wilde. Ik vroeg wat zijn bedoelingen waren en zei dat ik daar even over na moet denken. Wat zijn bedoelingen waren wist hij eigenlijk niet goed "gewoon een fijne en gezellige avond hebben".

Hij vroeg hoe ik het vond om hem weer te zien. Ik zei dat het voor mij vertrouwd en vreemd tegelijk voelde om hem weer te zien. Die gewenning is natuurlijk nog niet weg, maar er is wel een kloof ontstaan vanwege mijn verdriet.
Hij zei dat hij aan het "overleven" was, maar dat hij niet echt kon genieten van de dingen. Hij is alle ruzies die we hadden vergeten en denkt vaak aan de leuke dingen die we deden.

Hij vroeg of ik met vriendinnen naar de vrijdagmiddag borrel zou gaan, ik zei nee.

Hij vertelde dat hij tijdens onze relatie, zich vaak afvroeg hoe het met een andere vrouw zou zijn, maar sinds hij vrijgezel werd, deze behoefte totaal nog niet heeft gehad en erg rustig is.

Ik vertelde hem dat ik een vakantie had geboekt met een vriendin en dat ik aan het solliciteren was... Alle nieuwe dingen in mijn leven.

Hij zei dat hij zich de eerste weken na de breuk vooral opgelucht voelde, maar dat hij me nu miste. Ik zei daarop dat hij naar me toe had moeten komen tijdens de relatie en met mij had moeten praten over die opgekropte gevoelens.

Zo hebben we ruim drie kwartier zitten praten en we namen weer afscheid.

Half uur later een SMS:
Hij: Het lijkt me wel gezellig om nog een kop koffie te drinken
Ik: Ander keertje.....
Hij: Oke, fijne avond

Die avond ging ik met mijn vriendinnen naar de film. Op de terugweg naar huis "Gemiste oproep van hem".
Eenmaal thuis gekomen terug gebeld.

Eerst vroeg hij wat het met mij gedaan heeft dat we elkaar weer gezien hebben. Ik gaf aan zoals eerder, vertrouwd, maar wel met een grote kloof/afstand, vanwege het verdriet wat ik gehad heb. En dat ik het even allemaal moet laten bezinken.

Hij zei dat hij me mist, dat het veel in hem los heeft gemaakt en dat hij zich aardig klote voelde nadat hij me had gezien. Ik vroeg wat zijn intenties waren om dit met mij te delen. Zocht hij een stukje toenadering, of moest hij het gewoon even kwijt? Hij gaf aan "In eerste instantie geen toenadering, maar ik mis je gewoon". Hij zei dat het hem speet dat hij mij hierover belde. Ik zei dat hij geen spijt moest hebben, omdat hij zijn gevoel gevolgd heeft.

Ik zei dat als er geen sprake is van toenadering dat ik dan ook niet met hem af wilde spreken. Omdat we elkaar al 3 jaar kennen, kan en wil ik niet weer dat vrijblijvende van af en toe afspreken en leuke dingen doen. Voor mij is dat klaar. Ik wil ook geen hard-to-get spelletjes meer, maar open en eerlijk uitspreken wat we voelen.

Hij gaf aan het gevoel te hebben op een kruispunt in zijn leven te staan. Hij wil dolgraag een gezin en een stabiele relatie, maar het benauwd hem. Hij vindt dat we perfect bij elkaar passen en hij houdt van het leventje wat we samen hadden, maar ergens benauwd het hem.

Ik heb hem gevraagd eens goed na te denken over de gevoelens die ik in hem losmaakte na ons weerzien. Wat betekent het, wat wil en kan hij ermee. En dat ik zondag telefonisch contact wil.

Wat ik hier zelf bij voel

- Ik blijf nog steeds bij mijn standpunt: Alles of niets; geen losse fladders meer. Ik ben dit proces ingegaan en wil niet meer terug vallen op mijn oude gewoontes.

- Mocht er sprake zijn dat hij het opnieuw wil proberen, ik kan dat op dit moment niet en moet eerst alles een plekje geven. Daarna wil ik wel kijken of het mogelijk is, maar de komende maanden niet. Wat we hadden was fijn en mooi, maar de basis moet goed zijn.

- Het vleit me dat hij me mist en dat hij contact zoekt. Het doet me goed dat hij het er moeilijk mee heeft.