Vandaag precies een week geen contact, nadat ik het vorige week heb afgekapt. Het voelt een beetje dubbel. Gisteren heb ik je heel erg gemist, maar het besef komt steeds meer. Dát je niet opeens zomaar voor mijn deur staat om te zeggen dat je me terug wilt. En als dat toch gebeurt, dan is het voor mij de kunst om nee te zeggen. Een van mijn doelen waar ik aan werk.

Al die keren heb ik mijn grens overschreden en mijn eigen behoeften aan de kant gezet, soms met een beetje tegengas, maar zonder zeuren. Gewoon omdat ik bang was dat je weg zou gaan. Maar uiteindelijk ben je niet bij me gebleven. Wel grappig dat ik achteraf eigenlijk pas merk hoevaak ik heb toegegeven aan dingen waar ik misschien niet 100% achter stond. Eigenlijk in mijn eerste relatie precies hetzelfde. Grens na grens werd overschreden. En ik ging er maar in mee. Uiteindelijk breekt je dat op.

Misschien kwam mijn somberheid in de decembermaand wel daardoor. Dat ik teveel mijn eigen behoeften aan de kant hebt gezet.

Maargoed, neemt niet weg dat ik je leuke lieve gezellige kant niet mis. En tegelijkertijd ben ik ook een beetje boos op je. Je lijkt wel een verslaving!! En dit zijn de afkick verschijnselen.

Een week geen contact, dat heb ik toch maar mooi voor elkaar!