Denk je aan mij? Ik wel aan jou.
Mis je me? Ik mis jou wel.

Ik zou je zo graag even bellen. Gewoon even je stem horen en gezellig kletsen. Aan de andere kant ben ik een beetje boos op je en voel ik me in de steek gelaten.

Ik wil niet degene zijn die contact zoekt. Ik heb tenslotte vorige week zelf het contact verbroken. Dit keer wil ik de touwtjes in handen houden. Ik voel ergens dat de consequentie is dat het dan ook echt voorbij is nu. Voorheen was ik vaak degene die contact zocht en dan begon het weer tussen ons. Nu, loslaten.

Je weet wat ik wil: 1000% commitment, gelijkwaardigheid. Dit keer ga ik dat vasthouden. Niet meer denken "ach laat maar, ik pas me wel aan". Dat werkt niet.

Hoe kan het dan dat ik toch op je viel? En na verschillende pogingen toch weer voor je mooie woorden zwichtte? Bang om alleen te zijn? Echte liefde? Alles voor je over hebben?

Ik moet nu weer in balans zien te komen.

Het moet klaar zijn. Alles of niets.