Gisteren heeft m'n vrouw de huurders van onze andere woning hun opzeg gegeven. Haar scheidingswens treft nu ook al mensen buiten de familie. Ik besefte daardoor maar al te goed dat ze effectief gaat verhuizen. En soms denk ik dan van: oef, dan gaat al die rommel hier weg, geen lange haren meer overal op de grond of in de afvoer, ... Het zal hopen voordelen hebben, maar ... toch ga ik er niet tegen kunnen dat ze weg is.

Vandaag was een gitzwarte dag. Hoe het kwam, weet ik niet, maar al toen ik wakker werd zag ik het niet meer zitten. Waar ik gisteren nog een licht haat-gevoel had, zat ik vanochtend diep in de put en kon me gewoon geen leven zonder haar voorstellen, zelfs niet met m'n zoontje in de buurt.

Vandaag was ze weer eens weg, naar een beurs deze keer ... In de voormiddag heb ik dan met mijn ouders aan de telefoon gehangen: haar slechte punten, waar ik tot nu toe geen opmerkingen over had gemaakt, eens opgesomd. Dat helpt eigenlijk redelijk goed om het verdriet naar de achtergrond te verdringen. Niet dat ik ze er niet meteen weer bij zou nemen, maar je beseft dan tenminste dat het niet alleen je grote liefde is die verdwijnt, maar ook een deel slechte punten.

De afgelopen weken heb ik op het werk regelmatig zitten wenen (geen goed gedrag voor een man zeker). Als de collega's dan vragen wat er is, kan je toch moeilijk liegen. Ik begon met enkel het woordje "huwelijksproblemen", maar het duurde niet lang voor ik toch eens m'n hart moest uitstorten. Normalerwijze ben ik iemand die gevoelens binnenshuis houdt, maar als iets je zo raakt ... Hoe dan ook, het praten op het werk deed goed. Ik heb eigenlijk geen echte vrienden, maar krijg nu toch het gevoel dat ik er enkele aan 't maken ben ...

Ik wil hier toch nuanceren dat ze zelf ook probeert om onze zoon zoveel mogelijk te sparen, maar die avond was het niet te houden.

Mijn probleem is dat ik nog steeds niet aanvaard heb dat we gaan scheiden. Ondanks de verwijten en zelfs doodswensen, kan ik me maar niet voorstellen om zonder haar verder te moeten. Als ik "rationaal" kan denken, dan besef ik dat het gedaan is, dat doorheen de jaren ik haar ben kwijtgespeeld, ... maar regelmatig begint gevoel mee te spelen ...

We waren 18 toen m'n vrouw en ik een koppeltje vormden. Zij was m'n eerste vriendin, ik haar eerste vriendje. We zaten nog op de middelbare school en zouden samen naar de universiteit gaan, maar na het eerste jaar moest zij toch elders gaan studeren. Die eerste jaren hadden we hopen up en downs, maar altijd bleven we van elkaar houden.

Ondertussen zijn we allebei 40, 12 jaar geleden zijn we getrouwd en een dikke 7 jaar geleden werd onze zoon geboren. Een dik jaar nadien had ze een affaire met haar baas, volgens haar door een post-natale depressie. We gingen door een diep dal, maar ik dacht dat we er uiteindelijk sterker uitkwamen, tot enkele weken geleden ...