Vandaag was een gitzwarte dag. Hoe het kwam, weet ik niet, maar al toen ik wakker werd zag ik het niet meer zitten. Waar ik gisteren nog een licht haat-gevoel had, zat ik vanochtend diep in de put en kon me gewoon geen leven zonder haar voorstellen, zelfs niet met m'n zoontje in de buurt.

Ik dacht: als ik haar niet kan behouden, dan kan het maar beter gedaan zijn, dan hebben we ook geen rompslomp met scheiden en hebben zij en m'n zoon geld genoeg om niet meer te moeten omkijken. Ik heb in de garage een koord klaargezet met een strop en m'n afscheidsbrief geschreven, wenend maar toch niet te opvallend afscheid genomen van m'n zoontje en dan nog even m'n ouders (die veraf wonen) gebeld om ook van hen afscheid te nemen. Dat laatste draaide echter helemaal anders uit dan verwacht...

Eerst was m'n moeder er kapot van en zei "Hoe kan je nu nog zoveel voelen voor iemand die je zo heeft bedrogen en verweten?", maar toen vond ze het argument om me tegen te houden: "als er jou iets overkomt, dan vermoord ik haar, dan heb ik toch niks meer te verliezen", kwam er hevig snikkend uit. Het klinkt waanzinnig, maar werd uitgesproken door een moeder die ten einde raad is omdat ze haar zoon dreigt te verliezen. En het was een argument dat ik niet naast me neer kon leggen, zelfs niet in de depressieve bui waarin ik zat, want wat moest m'n zoontje dan beginnen?

De depressieve bui was toen nog niet over, maar de geplande weg eruit was nu afgesloten. Toen kwam een stommiteit ... Ik vertelde het ganse aan m'n vrouw, die er meteen een bedreiging van mijn moeder in zag, maar daarna hebben we wel een deftig gesprek gehad, wat me weer uit de put trok. Niet dat ik hoop moet hebben dat het nog goed komt, nee, maar gewoon het gesprek en het contact hielpen al...

Momenteel is het ergste weer afgewend. Hopelijk brengt de werkweek genoeg afwisseling om niet weer te hervallen... Het blijft een emotionele roller-coaster...