De afgelopen weken heb ik op het werk regelmatig zitten wenen (geen goed gedrag voor een man zeker). Als de collega's dan vragen wat er is, kan je toch moeilijk liegen. Ik begon met enkel het woordje "huwelijksproblemen", maar het duurde niet lang voor ik toch eens m'n hart moest uitstorten. Normalerwijze ben ik iemand die gevoelens binnenshuis houdt, maar als iets je zo raakt ... Hoe dan ook, het praten op het werk deed goed. Ik heb eigenlijk geen echte vrienden, maar krijg nu toch het gevoel dat ik er enkele aan 't maken ben ...

's Avonds moest ik dan met de kleine naar de training. Daar vraagt een kennis hoe het gaat en vertel ik dat het niet zo goed gaat, want m'n vrouw wil van me weg. Voor meer was er geen tijd, maar terug thuis (zoals gezegd wonen we nog samen) zeg ik aan m'n vrouw dat deze kennis het nu weet, dat ze wil scheiden. De reactie was onverwacht heftig: "Dan is het nu finaal, maandag gaan we naar de notaris" ...

Ik snap er niks meer van en vraag "Was het dan voordien niet finaal?". Ze heeft me al verscheidene keren gemeld dat er geen hoop meer was en dan nu deze reactie? Moet ik toch nog hoop hebben? Nee, dat smoort ze in de kiem door nog eens duidelijk aan te geven dat ze dit huis en de tuin wel zal missen, maar om mij niks meer geeft.

Wat denken jullie? Als de ander zegt dat er geen hoop meer is en je ook totaal geen hoop meer geeft, hou je de scheidingsplannen dan toch nog best geheim voor je (ruime) omgeving, of zeg je best gewoon tegen iedereen hoe het staat.

En als we dan toch vragen aan 't stellen zijn: in m'n eerste post kon je lezen over die vader van het vriendje van m'n zoon waar ze mee afsprak. Nu kom ik af en toe die z'n vrouw tegen en dan knaagt het. Zou ik haar zeggen wat haar man uitspookt, wat dan waarschijnlijk meteen m'n zoon z'n vriendje kost, of hou ik beter m'n mond? En liefst jullie antwoord wat argumenteren natuurlijk ...

Thanks, GH