In Belgie eindigen zo'n 66% van de huwelijken met een scheiding. Waarom vertellen ze je dat niet als je gaat trouwen? Waarom schaffen ze gemeenschap van goederen niet gewoon af, zodat mensen automatisch beschermd worden tegen het 50% verlies van hun hebben en houden als hun wederhelft er de stekker uit trekt?

Ik heb berusting bereikt, denk ik. Ik heb niet langer het gevoel dat ik zonder haar niet verder kan, meer nog, ik heb nu eerder het gevoel dat ik zo snel mogelijk af wil van wie ze momenteel is. Dit is niet meer de vrouw waar ik van hield.

Ik vermoed dat jullie ondertussen al een beetje uitgekeken geraken op mijn blog entries en ik kan jullie dat ook niet kwalijk nemen. Zelf beginnen m'n gevoelens ook wat af te zwakken en dus is ook de nood om vanalles neer te pennen minder groot. Ik probeer het dus kort te houden.

M'n vrouw is vandaag begonnen met inpakken. Onze slaapkamer is al ontdaan van al haar spullen en de garage staat al vol dozen met "haar" dingen die ze naar de andere woning gaat verhuizen. En dit terwijl het nog 6 maanden kan duren alvorens die woning beschikbaar is.

Zonet eens de verschillende stadia van een rouwproces op Wikipedia bekeken. Het komt wel allemaal bekend voor, maar het lijkt of ik ze in de mixer gedaan heb. Ik denk dat ik ze allemaal al wel gehad heb gedurende de laatste 2 weken, maar ik vrees dat ze nog terug gaan komen.

Momenteel zit ik weer met liefde voor m'n vrouw en denk ik dat ik haar moet vrij laten, maar ik heb geen idee hoe lang dat gaat duren ... Hoe dan ook, ik hou het kort vandaag, want ik ben moe en ga nu slapen. Tot morgen en slaap wel.

Vandaag zijn we naar de notaris geweest. M'n vrouw had de afspraak vastgelegd. Ik had er eigenlijk helemaal geen zin in. Beginnen ze daar meteen met: u moet allebei wel overtuigd zijn dat u wilt scheiden. Ik: Ik wil niet scheiden, zij wil scheiden en ik heb gewoon geen andere keus. Ik kan me verzetten en de boel dan duurder maken (ten voordele van een paar advocaten), maar dat is niet echt een keuze hé. De toon was gezet.

Mijn gevoelens beginnen op te drogen ... Ze blijft maar opgeven dat het allemaal mijn fout is, dat ik al haar hints niet heb gezien (wat inderdaad zou kunnen kloppen - waarom speelde ze dan ook met hints in plaats van duidelijk te zeggen waar het op staat), dat ik al het werk aan haar overliet, dat ik haar hopen tijd deed/doe verliezen, dat ik onze zoon een slechte opvoeding heb gegeven (terwijl hij door haar rotverwend is), ...

Vandaag niet veel te vertellen. Op het werk eindelijk eens een dag zonder wenen doorgekomen. Maar iets voor de middag moest ik haar iets (financieels) vertellen, dus bel ik op de GSM, geen gehoor, dan op de vaste telefoon, ook niks ... En dat terwijl ze normaalgezien niet weg moest vandaag. Dan beginnen de gedachten weer op hol te slaan natuurlijk, ook al weet ik dat ik natuurlijk geen enkel recht meer heb om te weten waar ze gaat of staat ...