Vandaag zijn we naar de notaris geweest. M'n vrouw had de afspraak vastgelegd. Ik had er eigenlijk helemaal geen zin in. Beginnen ze daar meteen met: u moet allebei wel overtuigd zijn dat u wilt scheiden. Ik: Ik wil niet scheiden, zij wil scheiden en ik heb gewoon geen andere keus. Ik kan me verzetten en de boel dan duurder maken (ten voordele van een paar advocaten), maar dat is niet echt een keuze hé. De toon was gezet.

Ik heb me niet meteen van m'n liefste kant laten zien en geen cadeaus gegeven. Ik hou nog altijd van haar, maar deze namiddag was ik boos. Boos dat ze ons gezin zo uit mekaar trekt. Boos dat ze geen enkele kans meer open laat ... Na de sessie bij de notaris ben ik met gierende banden vertrokken (wat voor een 2.5T busje niet alledaags is) en echt als een eikel (niet het woord dat ik normaal zou gebruiken, maar dit is een .nl site) gereden, terwijl de tranen in m'n ogen stonden.

Ze trekt eruit, dat is me nu wel 100% duidelijk. Tot nog toe hoopte ik nog altijd dat ze me gewoon een lesje wou leren en op 't laatst toch nog zou bijdraaien, maar het zal niks zijn ...

Vreemd genoeg schrijf ik dit nu eens niet met tranen in m'n ogen. Ik ben wel droevig dat ze weggaat, maar ik denk dat ik momenteel leeggeweend ben. Ik kan er blijkbaar toch niks meer aan doen. Alles wat ik kon bedenken, heb ik geprobeerd (op haar opsluiten tegen haar wil na, maar zo ben ik niet - al zou zij me er misschien wel van beschuldigen), dus ik kan nu enkel nog berusten en er het beste van maken, zonder cadeaus te geven.

Slaap wel ... Morgen is 't weer vrijdag en dan weer weekend, wat weer gaan zwemmen met de zoon betekent. Nu toch nog, want als het co-ouderschap inzet, zal het waarschijnlijk maar om de twee weken meer kunnen zijn. Soit, nu toch nog iets om naar uit te kijken. Slaap wel.