Ik heb berusting bereikt, denk ik. Ik heb niet langer het gevoel dat ik zonder haar niet verder kan, meer nog, ik heb nu eerder het gevoel dat ik zo snel mogelijk af wil van wie ze momenteel is. Dit is niet meer de vrouw waar ik van hield.

Zelfs een gewoon gesprek kan niet meer: één van ons beiden zorgt er altijd wel voor dat binnen de 5 zinnen de toon zo vijandig wordt dat het geen zin meer heeft. Ik betrap mezelf er ook op. Als ze er dan niet is, neem ik me altijd voor om bij het volgende gesprek rationaal te blijven en respectvol, maar dat is moeilijk als de andere kant het niet ook probeert ...

Het gevoel is eigenlijk over het weekend zo veranderd, net als de wind die draait. Gisteren heb ik de verdeling van onze bezittingen eens uitgerekend en op papier gezet. Het kwam er minder gunstig uit voor haar dan ze had verwacht, denk ik, en dat zal wel wat boze reacties veroorzaken. Zelf denk ik dat ik toen al in de berusting zat, want ik heb dat rekenwerk kunnen doorvoeren zonder een traan te laten.

Ik krijg wel de indruk dat onze slechte punten de ander nu meer en meer opvallen en irriteren. Het is spijtig, maar misschien is scheiden zo slecht nog niet. Ik zal wel iemand anders vinden die me wel graag ziet en me niet de schuld van eender welke ramp toeschrijft ...

Slaap wel.