We waren 18 toen m'n vrouw en ik een koppeltje vormden. Zij was m'n eerste vriendin, ik haar eerste vriendje. We zaten nog op de middelbare school en zouden samen naar de universiteit gaan, maar na het eerste jaar moest zij toch elders gaan studeren. Die eerste jaren hadden we hopen up en downs, maar altijd bleven we van elkaar houden.

Ondertussen zijn we allebei 40, 12 jaar geleden zijn we getrouwd en een dikke 7 jaar geleden werd onze zoon geboren. Een dik jaar nadien had ze een affaire met haar baas, volgens haar door een post-natale depressie. We gingen door een diep dal, maar ik dacht dat we er uiteindelijk sterker uitkwamen, tot enkele weken geleden ...

Ze was 's avonds abnormaal veel op de computer bezig (wat meer bij mij past) en telkens ik binnenkwam leek het of ze iets wegmoffelde. Ze werd de laatste weken ook veel sneller kwaad op me. Dus probeerde ik te achterhalen waar ze mee bezig was en ... ze maakte afspraakjes met een andere man in de lokale supermarkt - de (getrouwde) vader van een vriendje van onze zoon nog wel. Ik werd - met de vroegere affaire in gedachten - woedend en confronteerde haar. Ze gaf aan dat het enkel om praten ging, maar achteraf kwam toch naar boven dat ze ook gekust hadden.

Ik hield nog steeds van haar. Ik hou nog steeds van haar! Dus nadat ze beloofd had dat gedoe te beëindigen dacht ik dat we wel weer uit het dal zouden klimmen.

Enkele nachten nadien hadden we seks. Het was niet gepland, blijkbaar dacht elk van ons half slapend dat de andere het wou. Het werd rampzalig. 's Anderendaags beschuldigde ze me dat ik haar verkracht had. Ik wist niet wat ik hoorde. De aankondiging dat ze wou scheiden volgde niet veel later ...

Eerlijkheidshalve moet ik er bij vertellen dat ik wel wat lui ben. Niet dat ik geen werk verricht, maar ik werk liever met m'n hersenen dan met m'n handen. Ik bracht dan ook redelijk wat geld binnen en handenarbeid liet ik liefst doen. In het huishouden en de tuin was het dus inderdaad m'n vrouw die voor alles opdraaide. Wel had ik al vaak voorgesteld om een poetsvrouw en/of tuinman te nemen, maar dat wou ze dan weer niet.

En nu krijg ik dus de rekening gepresenteerd. Een dikke week geleden begon het met die confrontatie en toen kreeg ik te horen dat ik me moest inzetten als ik haar nog wou overtuigen dat het verder kon. Sindsdien probeer ik dus meer in het huishouden te doen: elke dag de vaatwas vullen en legen, af en toe stofzuigen, naar het containerpark geweest, ... (op een week is er natuurlijk nog niet veel meer). Maar het helpt niet ...

Enkele dagen geleden vertelde ze (voor onze zoon): "Rij met je auto tegen een boom, dan zijn we van je af. Onze zoon en ik zullen gelukkiger zijn." en gisteren was er weer een luide scheldpartij met de kleine erbij. Ze wil niet meer met me samenwonen ... Na wat te kalmeren zijn we dan beginnen nagaan wie wat krijgt.

We hebben 2 woningen, maar eentje is verhuurd, dus voor ze daar naartoe kan moeten de huurders eerst nog een opzeg van 6 maanden krijgen. Bedoeling is dat zij dan daar intrekt en ik in onze huidige (grotere) woning blijf wonen. De woningen zijn in dezelfde straat en onze zoon zou dan om de week wisselen (dus 50%) en kan zelfs tussendoor snel even van de ene naar de andere. Hoe ik deze grote woning en tuin ga (laten?) onderhouden, weet ik nog niet, maar op dit moment lijkt het wel een goede oplossing voor onze zoon.

Waarom post ik dit nu op LDVD? Omdat ik ondanks alles nog altijd van mijn vrouw hou. Het heeft geen zin, dat besef ik na de vele verwijten wel, maar zoals het liedje gaat: "Je eerste liefde vergeet je nooit" en dat geldt zeker als je 22 jaar bent samen geweest. En ik hoop dat mijn verhaal (waarin ik zeker niet zonder fouten ben) delen met anderen, mij ook kan helpen bij het verwerken ... Diep vanbinnen hoop ik nog altijd dat ze van idee verandert, dat ze me zal missen, ... dat het allemaal maar een kwade droom is ...