Het gaat niet zo goed, denk ik toch. Het ldvd evolueert, maar het voelt niet als een verbetering aan.

In een vorig blog meldde ik dat ik snakte naar een contactpoging van haar, een teken van erkenning dat ze nog wist wie ik was. Ik kreeg er, meer dan 1, het verlangen sloeg meteen om in wanhoop, paniek, het maakte alles alleen maar erger. Wispelturigheid over wat ik precies wil, tegenstrijdige gedachten, maar ze horen er bij denk ik.

Ik heb vorige week maar 1 dagje moeten werken, daarvoor 6 dagen thuis zonder haar te zien of horen. Wat doet zoiets deugd! Geen tranen, geen plotse huilbui door iets wat me aan haar doet denken, geen pijn. Het knaagt, en hard, dat wel. Ik zie bijna dagelijks haar model en kleur van wagen rijden, en elke keer moet ik naar adem happen en moét ik mezelf er van vergewissen dat het haar wagen niet is. Alsof je voortvluchtig bent en je adem stokt elke keer je een politiecombie ziet.

Bedankt voor de reacties op m'n vorige blog. Ik weet dat ik beter extra hulp inschakel, zal vandaag dan ook een paar telefoontjes doen om mss deze week nog ergens een gesprek te kunnen hebben.
Ik besef zelf wel al langer dat dit nodig was, stom dat een paar reacties hier nodig zin om me over de drempel te trekken, maarja.

Ik heb het daarnet geprobeerd. Maar het lukt niet, ik kan het gewoon niet. Wil er ook niet met iemand over praten want dan krijg ik enkel positieve reacties en ik vind het niet positief, het voelt aan als een extra mislukking. Al weken zoek ik naar info over efficiënte zelfdoding. Ik had zelfs een beruchte file met methodes gevonden. Honderden goed beschreven realistische methodes, duidelijk geschreven door mensen met medische achtergrond. Maar zo eenvoudig is het niet, ik heb me altijd geërgerd aan mensen die zelfdoding laf vinden.