Ik heb vorige week maar 1 dagje moeten werken, daarvoor 6 dagen thuis zonder haar te zien of horen. Wat doet zoiets deugd! Geen tranen, geen plotse huilbui door iets wat me aan haar doet denken, geen pijn. Het knaagt, en hard, dat wel. Ik zie bijna dagelijks haar model en kleur van wagen rijden, en elke keer moet ik naar adem happen en moét ik mezelf er van vergewissen dat het haar wagen niet is. Alsof je voortvluchtig bent en je adem stokt elke keer je een politiecombie ziet.

Wat een luxe moet het zijn om een breuk te kunnen verwerken waarbij het contact volledig verbroken kan worden. Wil hiermee niemands pijn minimaliseren, maar vanuit mijn standpunt lijkt het het enige obstakel te zijn.

Een dagje gewerkt maar, maar toevallig moest ze weer 3 keer in de bureau zijn, telkens terecht, maar het moet toch telkens weer lukken. Er kunnen weken zijn dat ze nooit bij ons moet zijn. De eerste keer schrok ze zichtbaar toen we plots onverwacht oogcontact hadden, maar ze herpakte snel. Elke keer ze in de buurt is gaat het licht uit, ik zie niks meer, enkel haar in m'n ooghoek, ik hoor niks meer, enkel het al dan niet professionele gesprek dat ze vlakbij me voert. De voetstappen die ik aan haar kan linken daveren door m'n hoofd. Pas wanneer ik de deur naar de lift hoor toeslaan klaart alles terug op, maar een glimlach zit er dan niet meer in. Even later komt een collega van een andere dienst binnen, 'zijn jullie nog samen? Ze zei daarnet dat ze al een half jaar van het single leven aan het genieten is'. Een half jaar... We zijn amper 2 maand uit elkaar... En waarom zegt ze dat uitgerekend tegen hem? Ze weet heel goed dat we goede maatjes zijn. Wéér heel toevallig? Of ben ik paranoia aan het worden? De resterende uurtjes wordt er weer niet veel gedaan, behalve piekeren, en de quote telkens opnieuw in m'n hoofd afspelen.

Deze week moet ik enkel maandag en vrijdag werken, en ook vandaag (gisteren intussen) was het weer van dat. Een dossier opvolgen bij een collega, even een stoel erbij nemen, en daar zit ze 20 minuten lang recht tegenover mij, in m'n gezichtsveld. Het venster waarin ik bezig ben verplaatsen naar de rechterbovenhoek van m'n scherm zodat ik haar zie, zonder te kijken. Wanneer m'n baas me aanspreekt verbaas ik mezelf door te reageren met een kwinkslag en een glimlach, maar dan hoor ik haar lachen en voel ik haar blik priemen, als ik lach trek ik haar ogen, altijd al geweest. Wat is ze sterk...

De rest van de dag lukt het niet echt meer, zo snel mogelijk in bed denk ik, enkele uurtjes slaap zodat ik me terug op m'n boeken kan concentreren, want die examens wachten niet. Maar dan gaat het weer mis. 8 uur ga ik slapen, half 1 schiet ik wakker, de ene nachtmerrie na de andere(ik heb normaal nooit nachtmerries), elke keer met haar in de hoofdrol, de eerste keer dat ik droom over haar. Badend in het zweet sleur ik mezelf uit bed. En hier zit ik dan weer, 'uitgeslapen', 1h 's nachts achter de pc. Intussen al half 5!

Ik wil geen contact met haar, ik weet dat ik het niet aankan. Van zodra we in een gesprek verzeild raken en ik ontspan, ga ik denken 'wat is ze mooi', ga ik verlangen naar een aanraking, weet ik dat de vlinders komen. En als de vlinders komen verschijnt die glimlach op m'n gezicht, die zij zo mooi vindt. Ze zei altijd dat ze gehypnotiseerd werd als ik naar haar lachte. En als we dan het gesprek moeten afsluiten geloof ik weer in 'ons', en ben ik terug bij af. Hoe is het toch mogelijk dat je zo goed weet dat het niet kan lukken, dat het beter zo is, maar dat toch je emoties je ganse lichaam en gedachten stroomopwaarts kunnen sturen, tegen je eigen bestwil in.

Maar wat verlang ik, naar een teken, een bericht, een telefoontje, ... Ik zou het niet positief beantwoorden, ik zou van m'n hart een steen maken, maar toch. Het kleinste teken, bevestiging dat ze me nog niet vergeten is, dat ook zij nog denkt aan ons, aan al die mooie keren op de bank, de knuffels, de massages. Ik wil dat ze contact zoekt zodat ik nog 1 keer dat gevoel kan hebben dat ik niet nu al een afgesloten hoofdstuk ben voor haar, wat zou dat deugd doen, maar als ze contact zoekt zou ik het niet beantwoorden. Is dit begrijpelijk of ronduit egoïstisch? Of beiden?